Danitsja
Een paar jaar geleden heb ik een fantastisch boek aangeschaft: ‘So You Mean I’m Not Lazy, Stupid Or Crazy?’ Deze titel is een thema geweest in vrijwel heel mijn volwassen leven. Niet dat die al erg lang is, maar toch. Zolang als ik mij kan herinneren voel ik mij al lazy, stupid en crazy. Soms de een, dan weer een combinatie van die drie.
Toch echt ADHD
Vanochtend werd me voor de tweede keer in mijn leven door een gediplomeerd psychiater verteld dat ik ADHD, het gemengde type, heb. De eerste psychiater was gespecialiseerd in ADHD bij volwassenen maar het was zo’n relatief niet-erg-uitgebreid onderzoek dat ik toch mijn twijfels bleef houden, of in elk geval naar de buitenwereld toe mezelf nog verontschuldigend opstelde, alsof de diagnose niet helemaal waar zou kunnen zijn. Vanochtend werden me een aantal van deze illusies flink ontnomen door een psychiater die al 30 jaar met ADHD bezig is en hiervoor huisarts is geweest. De man vond ik prettig, ietwat apart (op een goede manier) maar zeer vaardig. Tenminste, zo kwam hij op mij over.
Geen twijfel mogelijk
Na een pre-intake, intake, lichamelijk onderzoek en vanmorgen dan het psychiatrisch onderzoek, kwam zijn conclusie. ADHD – gemengd type. Na heel veel praten, schrijven, wiebelen en denken van mijn kant zei hij: “het is erg duidelijk, vind je niet?” Waarop ik hem vragend aan keek. “Met alle informatie die ik van je heb is er geen twijfel mogelijk. Je scoort NEGEN VAN DE NEGEN.” Vervolgens voegde hij iets toe wat me bijna tranen in mijn ogen bracht. “Maar we gaan onze best doen je te helpen.”
Eindelijk bevestiging
Ik kan niet beschrijven hoe fantastisch en bevrijdend het gevoel was dat me bekroop. De man had zulke rake observaties dat ik er ongemakkelijk van werd. En dat was ik al. “Je hebt zeker al lang een gevoel van voortdurende onderprestatie?” vroeg hij me. Ja. JA! Dit is voor mij, denk ik, de hele kern van waarom dit alles me zo raakt. Een soort van bevestiging van al die moeite die ik doe, alle energie die ik stop in me aanpassen en me concentreren, opletten, rustig zijn en allerlei impulsen onderdrukken. Enorme moeite hebben met het filteren van prikkels. Nadenken voordat ik iets zeg. Nadenken voordat ik iets doe. Wat voor anderen zo natuurlijk is is voor mij zo ontzettend moeilijk en energieopslokkend. “Je hebt het gevoel dat je voortdurend op je tenen loopt?”Ja. “Dingen worden je vaak teveel waardoor je je moet terugtrekken?” Ja. “Dat moet allemaal vreselijk vermoeiend en lastig voor je zijn.” Ja. Ja. En ja. Dank u, dank u, dank u, meneer.
Ik krijg een coach.