Danitsja
Gisteravond heeft Zembla een documentaire uitgezonden over de problematiek rondom kinderen met een etiket als ADHD. Door iemand uit mijn omgeving werd ik gewezen op de documentaire die zelf de conclusie had getrokken dat een meester voor de klas, de terugkeer van de ambachtsschool en het schrappen van Ritalin deze problemen (grotendeels) zal oplossen. Voordat ik de documentaire ging kijken was ik al sceptisch doordat vaak de onjuiste beeldvorming rond onder andere ADHD in de media wordt bevestigd en onderstreept. Daar kwam bovenop dat deze persoon uit mijn omgeving de uitzending aangreep om deze incorrect beeldvorming, in mijn beleving, te bevestigen. Toch heb ik de uitzending bekeken en heb ik wat kritische punten over het beeld wat wordt geschetst. Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties op de documentaire van Zembla.
Incorrect beeld van ADHD
Het beeld wat wordt geschetst in deze documentaire onderbouwd de onterechte aanname dat druk zijn het enige of voornaamste symptoom van ADHD is, dat kinderen met een diagnose alleen maar worden volgestopt met pillen en er ligt onterecht een focus op beweeglijke jongens wat erg weinig met de werkelijkheid van ADHD te maken heeft. Daarnaast wordt een etiket als iets verschrikkelijks gezien, terwijl heel veel mensen die een diagnose krijgen aangeven eindelijk te begrijpen waar hun kracht ligt en aan de slag te kunnen met hun grillen. Met of zonder medicatie, therapie of coaching. De frase ‘er ging een wereld voor me open’ heb ik meermaals gehoord. Daarnaast mis ik de aandacht voor het feit dat ADHD niet magisch verdwijnt in de puberteit en het daarmee onterecht het beeld in stand houdt dat ADHD alleen bij kinderen (en voornamelijk bij jongens) voorkomt. Dat is gewoon niet waar.
Steun en begrip voor ADHD
Natuurlijk lopen er genoeg mensen rond met een onterechte of niet kloppende diagnose. En natuurlijk lopen er genoeg mensen rond met ADHD die prima zelfstandig kunnen functioneren. Maar er zijn ook genoeg mensen die wel sturing, coaching, therapie of medicatie nodig hebben om hun leven op de rit te krijgen. Daarnaast is een diagnose niet perse een negatief etiket of geeft het de boodschap dat er iets mis met je is, dat ligt volledig aan hoe het kind en zijn/haar omgeving daarmee omgaat. Het is altijd goed om kritisch te kijken naar de hoeveelheid diagnoses en hoe de omgeving van kinderen bijdraagt aan hun ontwikkeling, maar dit is wel een bijzondere verzameling van negatieve verhalen.
ADHD in het verdomhoekje
Iedereen mag natuurlijk zijn eigen mening hebben, maar het onterecht bagatelliseren van ADHD en de bijbehorende symptomen is een klap in het gezicht van iedereen die zelf of in de omgeving te maken heeft met ADHD. De ontkenning van deze aandoening omdat mensen er onvoldoende vanaf weten of een onvolledig beeld hebben van wat het inhoudt is een enorm negatieve invloed in het aanbieden van sturing en hulp die vervolgens niet werkt. Niet iedereen heeft therapie of hulp nodig, maar de mensen die daar wel baat bij hebben verdienen het niet door dergelijke docu’s en uitspraken verder in het verdomhoekje te worden gedrukt.
Acceptactie ADHD
Als ik zie hoeveel mensen deze site bezoeken, reacties achterlaten en zich aanbieden om een blog te schrijven over zowel de positieve als negatieve ervaringen met ADHD, diagnostisering en de keuze voor of tegen therapie, coaching en medicatie merk ik dat er meer mensen zijn die problemen ondervinden in het krijgen van de juiste hulp en acceptatie dan veel mensen zich realiseren. Overdiagnostisering is zeker een probleem, maar het is geen reden om ADHD bij de enkeltjes af te hakken. Hetzelfde geldt voor dyslexie en vele andere aandoeningen waar mensen echt mee kampen.
Problemen in diagnostiek, niet in diagnose
Kritisch kijken naar de diagnostiek is zeker belangrijk, maar erkenning voor aandoeningen zou al een enorm verschil maken in de hulp die mensen dan nog nodig hebben met een aandoening. Kijk maar eens op deze site en zie het verschil in hoe mensen omgaan met hun ADHD gerelateerde klachten en wat voor een verschil steun en begrip voor hun problemen uitmaakt. Ik vind deze uitzending te veel onterechte aannames over ADHD in stand houden en onvrede over therapeuten en scholen onterecht op de aandoening afschuiven. Als de overdiagnostisering een probleem is moet dat worden aangepakt, en niet een aandoening worden gebagatelliseerd. Ik vind de documentaire te eenzijdig en het draagt geen werkbare of zinnige oplossingen aan omdat het probleem niet juist wordt gedefinieerd.
De documentaire van Zembla vindt je hier.
Danitsja Koster
