Na heel wat jaren twijfelen en uitrazen is het zover, ik ben zwanger! Wel eventjes, tegen de tijd dat jullie dit lezen ben ik al met verlof. De afgelopen maanden zijn een vreemde rollercoaster geweest. Allerlei emoties kwamen voorbij, zeker in het begin, en het idee dat er een mensje in mij groeit blijft heel apart. Zwanger zijn met ADHD is niet altijd even makkelijk, al zijn er ook dingen die juist door mijn trucjes om de symptomen binnen de perken te houden vrij goed gaan!
Geen medicatie meer
Wanneer je zwanger bent of wil worden mag je geen medicatie als Ritalin, Medikinet en melatonine meer gebruiken. In uitzonderingsgevallen blijft de aanstaande moeder, onder strikte controle van een arts, medicatie gebruiken tijdens de zwangerschap. Maar meestal is het afbouwen en dan aanpoten. Ik ben al een hele tijd gestopt met dexamfetamine en melatonine omdat ik zwanger wilde worden. Dat is pittig, want ik was volledig op mezelf aangewezen om mijn hoofd boven water te houden. Aan de andere kant was het ook een goede oefening. Ik heb nu de tijd gehad om trucjes, ritmes en hulpmiddelen uit te proberen. Nu ik zwanger ben en ook niet meer een keertje medicatie kan gebruiken voor een moeilijk moment is het fijn dat ik weet dat ik er wel uitkom, omdat ik het langere tijd heb geprobeerd. Het gaat met ups en downs, maar ik kwam altijd weer op mijn pootjes terecht dus dat geeft wat zelfvertrouwen en berusting dat het wel goed komt.
Geen ‘doorgaan tot het gaatje’
Omdat ik een hele heftige burn-out heb gehad heb ik heel wat over mezelf moeten leren. Niet doorgaan tot het gaatje is een moeilijke les die ik zeker nog niet heb geleerd, maar ik heb wel stappen in de juiste richting gezet. Nu ik verantwoordelijk ben voor de gezondheid van mijn kindje komt de vraag ‘stoppen of doorgaan’ nog veel vaker voorbij dan hiervoor. Gelukkig kan ik, juist door mijn ervaring met burn-out, me makkelijker neerleggen bij gedwongen stoppen. Het gaat niet altijd vlekkeloos natuurlijk. Mijn grenzen herkennen, erkennen en respecteren is niet iets waar ik een groot talent voor heb. Maar waar ik vroeger kon balen als ik moest stoppen of wanneer ik te ver was gegaan, kan ik me er nu beter bij neerleggen. Het zij zo, het is niet belangrijker dan de gezondheid van mijzelf en mijn kind. Wat een verademing!
Nu of niet nu
De meeste mensen met ADHD hebben een tijdsgevoel van ‘nu of niet nu’. Wat zoveel betekend als iets is nu of het is niet nu, straks, morgen of volgend jaar valt daarmee allemaal in dezelfde categorie. Hierin zie je al een beetje waarom de meeste mensen met ADHD wat moeite hebben met plannen. Juist omdat mijn hoofd zo werkt ben ik een bijna obsessieve planner en schrijf ik alles op zodat ik het niet kan vergeten. Nu met ons eerste kindje op komst is dat een ideale manier van werken. Klusjes die ik perse voor de geboorte gedaan wil hebben staan ruim van te voren gepland in de gezamelijke agenda, een lijst met alle benodigdheden voor kind en bevalling is al maanden klaar en wordt regelmatig geüpdate, en ik heb alle belangrijke instanties en bijeenkomsten meer dan op tijd benaderd en bezocht. Ik zal vast dingen vergeten of over het hoofd zien, maar het idee dat alle belangrijke informatie duidelijk op een rijtje staat en toegankelijk is voor de mensen direct om me heen geeft me een gevoel van rust en controle. Juist daardoor kan ik het loslaten. De baby kan slapen, eten en poepen, de rest is bijzaak en daar verzinnen we wel wat voor. Mochten we essentiële zaken missen hebben man en ik gelukkig een creatief ADHD-brein, dus een oplossing zal er zeker komen. Ik geniet nog even van de laatste weken voordat ons leven totaal gaat veranderen. Het is spannend en ik heb er zin in!
