Categorie: Stress

Kerststress? Dit jaar even niet

Kerststress? Dit jaar even niet

Geplaatst op door Danitsja

Het is de periode van het jaar waarin half Nederland overspannen over straat gaat om de laatste cadeaus/boodschappen/tafelversiering/zingende kerstbomen in huis te halen. Het hoofd loopt over van alle wensen en eisen waaraan de feestdagen dienen te voldoen om het predicaat ‘gezellig’ te mogen dragen. Nou heb ik al die heisa nooit zo begrepen, maar dit jaar sla ik het zeker even over. Ik ben gek op de feestdagen met alle over the top versiering, muziek, eten en gezelligheid, maar wel bij voorkeur zonder al te veel gestres.

Makkelijk praten

Nou heb ik dit jaar makkelijk praten. Ik zit momenteel thuis, mijn moeder is altijd ‘opperhoofd feestdagen’ en ik heb geen overprikkelde kinderen die in de juiste outfit naar een sint- of kerstfeest moeten worden gestuurd. Daarnaast ben ik halverwege mijn zwangerschap dus mag ik van iedereen vooral niet teveel doen (lees: niks). Het meedenken over de menu’s, boodschappen en aanvangstijden mag gelukkig wel. Mijn lieve man en ik kregen zowaar ook de ruimte om vast wat boodschappen voor eerste kerstdag in huis te halen omdat mijn moeder daar echt geen tijd meer voor zal hebben. Maar ja, ik denk dat het de truc is om te delegeren en de voorbereidingen samen te doen. Dat scheelt een hoop stress vooraf en tijdens het feest!

Hoogtepunt van het jaar

Bij ons in de familie is het van half november tot en met half januari feest. Als Sint en de kerstman niet jarig zijn, dan zijn het wel de zwager, neven, opa of ik zelf. Dat zorgt ervoor dat alle boodschappen en andere voorbereidingen goed gepland moeten worden, want er is echt elk weekend wel wat. Er is geen tijd om iets volgende week te doen, want dan moeten er cadeautjes worden gekocht, cadeaus worden ingepakt of is er een verjaardagsfeest wat je met goed fatsoen niet kan overslaan (ik zou niet eens willen!). Toch is kerst het hoogtepunt van het jaar in onze familie. Met cadeaus, mooie outfits, een prachtig versierd huis en heerlijk eten genieten we vooral van het samenzijn. De familie is steeds groter geworden met aanhang en kinderen erbij, dus de momenten dat je met z’n allen echt de tijd samen hebt zijn spaarzaam. We genieten met volle teugen, al is met weinig stress de kerst ingaan wel een lastig dingetje.

Hulptroepen

Opperhoofd kerstviering (mama/oma) is meestal wel redelijk gestrest. Zijn alle cadeaus op tijd binnen en ingepakt, is er genoeg te eten (altijd veel te veel), is het kerstdiner helemaal niet ieders wens en heeft iedereen het naar zijn of haar zin? Toch is het ieder jaar weer een heerlijk feest. We proberen zoveel als mogelijk te helpen met denken, boodschappen doen en koken om de druk van de ketel wat te verlichten. Ik help liever mee zodat we er allemaal van kunnen genieten dan dat er één iemand volledig overloopt in een ontplofte keuken. Ondanks mijn ADHD-hoofd vol met zwangerschapshormonen denk ik dat het dit jaar ook weer helemaal goed gaat komen. Samen de schouders eronder en genieten van de tijd samen, dan kijken we straks weer terug op een heerlijke kerst.

Hele fijne feestdagen!

ADHD en energie

Geplaatst op door Danitsja

“ADHD’ers, die hebben toch altijd energie?” Heb jij die uitspraak weleens gehoord? Ik wel! Natuurlijk hebben wij ADHD’ers, als je ons allemaal over één kam wil scheren, vaak veel energie. Maar het is ook wel eens op en dat zien we vaak niet op tijd aankomen, met alle gevolgen van dien. Daarnaast komt veel energie meestal door positieve energie en niet door negatieve vibes, zeker mensen die ook HSP zijn kunnen daar veel last van hebben. Het hebben van veel of weinig energie is niet eens zo heel belangrijk, veel belangrijker is: hoe ga je ermee om?

Positieve energie

Het klinkt zo simpel, van positieve energie krijg je energie. Maar in de praktijk is het soms lastig. Want waar krijg je positieve energie van? Leuke dingen doen, sporten, reizen, hobby’s, sociale afspraken. Dingen waar je normaal energie van krijgt kunnen soms juist een last zijn, dus het is altijd opletten hoe het nu voelt als je ermee bezig bent. Ik kan enorm genieten van sporten, maar als ik mezelf voorneem om een minimale afstand te gaan hardlopen terwijl ik slecht heb geslapen werk ik mezelf tegen. Dus wees positief en omring je met positieve energie, dan ben je al een heel eind op weg!

Hyperfocus

De overtreffende trap van positieve energie is vaak de hyperfocus. Zo ongelooflijk geconcentreerd bezig zijn dat de wereld om je heen verdwijnt is hyperfocus en dat is niet altijd even gezond. Ik kan urenlang achter mijn laptop zitten fröbelen aan websites en blogs, om vervolgens met pijn in mijn hele lijf en vierkante ogen de computer af te sluiten. Geeft dat energie? Even wel, maar als ik geen pauzes neem kost het meer energie dat het gaat opleveren. Zet een kookwekker of gebruik een RSI-app om jezelf te dwingen te pauzeren, dat komt je energieniveau zeker ten goede!

Negatieve energie

Mensen die bekend zijn met HSP zullen die volledig herkennen: negatieve energie kan je uitputten. Mensen en activiteiten die negatieve energie geven of uitstralen zijn funest voor je eigen energiehuishouding. Dat klinkt misschien heel logisch, maar het is vaak lastig vooraf in te zien wie en wat een ‘energielek’ voor je is. Het is goed om zo af en toe voor jezelf op een rijtje te zetten waar je energie van krijgt en wat energie kost zodat je bewust keuzes kan maken waar je jouw energie aan geeft. Laatst heb ik een overzichtje gemaakt van activiteiten en mensen om die vervolgens in te delen in energiegevers, neutraal en energiezuigers. Hoe moeilijk en confronterend ook, het geeft wel veel duidelijkheid. Zo kan ik afspraken die me veel energie kosten inplannen in een week waarin ik meer tijd neem voor mezelf, sport en mensen die me energie geven.

Balans

De truc is zoals altijd de balans houden. Laat dat nou net iets zijn waar ik niet zo goed in ben. Ik ben eerder het gemiddelde van twee uitersten dan in balans, maar toch zal ik dit altijd als streven moeten hebben. Ook nu ik dit blog typ merk ik dat het tijd is om te stoppen, maar stoppen voordat het af is vind ik lastig. Na een volle dag vandaag en een drukke dag morgen voor de boeg weet ik wel dat het nu tijd is om op de bank te ploffen en even niks te doen. Zo probeer ik de balans te houden en mijn energie niet in een uur er doorheen te rammen terwijl ik de hele dag nog voor me heb. Pauzes nemen, rustmomenten inplannen en ruimte nemen om niks te doen (zó moeilijk!) helpen mij de balans te houden. Wat werkt voor jou?

ADHD en grenzen

Geplaatst op door Danitsja


Als er één ding is waar ik niet goed in ben, dan is het luisteren naar mijn eigen grenzen. ‘Ja’ is zo gezegd en als er een probleem of uitdaging ligt, dan ga ik in doe-modus. Er is altijd wel een reden waarom iets nú moet en externe impulsen zijn altijd veel interessanter dan even tijd nemen voor mezelf (wat dat dan ook mag zijn, geen idee). Gooi nog een flinke dosis verantwoordelijkheidsgevoel en overdreven zorgzaamheid in de mix, en je hebt een succesrecept voor een burn-out. Hoe ga ik dat nu beter aanpakken om niet weer ziek thuis te zitten?

Pauzes nemen

Op het werk en wanneer ik thuis aan het werk ben vind ik het enorm lastig om pauzes te nemen. Ik dender door en vraag me aan het eind van de dag af waarom ik me niet happy voel. Voor het gemak vergeet ik even dat ik urenlang met een kromme rug in hyperfocus achter mijn laptop verscholen heb gezeten, niet echt bevorderlijk voor je rug en hoofd. Maar ja, wanneer ik in mijn hyperfocus zit ben ik er moeilijk uit te trekken en wanneer ik allerlei kleine klusjes doe springt mijn hoofd in drie seconden van de ene taak naar de andere en daar moet ik natuurlijk meteen op reageren. Lekker relaxed werken, not! Dus wat dan wel? Ik ben nu aan het oefenen met een RSI-app op mijn laptop die me elk uur een waarschuwing geeft dat ik vijf minuten moet pauzeren. Ik heb dit aangegeven bij mijn collega’s en bij het revalidatiecentrum zodat ik een stok achter de deur heb om de pauzes ook werkelijk te nemen, hopelijk kan ik nu de routine opbouwen dat wanneer ik straks weer volledig aan het werk ga het nut van de pauzes ook echt inzie. Ik weet heus wel dat pauzes bevorderlijk zijn voor de creativiteit en concentratie (best handig als schrijver) en er talloze voordelen wetenschappelijk zijn bewezen, maar het zelf ervaren is toch een ‘dingetje’.

Nee zeggen

Mijn lijf en leden schreeuwen ‘ja!’ wanneer er een leuk, spannend of nieuw voorstel komt. “Joepie, nieuwe inpulsen!” lijkt de standaard reactie van mijn impulsieve hoofd. Ik ben misschien geen thrill seeker, maar ik ben zeker een impuls seeker. Probeer dan maar eens ‘nee’ te zeggen wanneer het eigenlijk niet uitkomt, er geen tijd voor is of het mogelijkerwijs helemaal niet zo leuk is. Voor ik het weet heb ik al een afspraak staan en bedenk ik me op het laatste moment dat het niet gaat lukken, drama! Want dan voel ik me schuldig en ga ik me toch weer in allerlei bochten wringen om het mogelijk te maken. Om dat te voorkomen ben ik aan het oefenen met niet overal direct antwoord op te geven. Dat vind ik heel lastig want het liefst geef ik meteen antwoord, dat is dan weer een vinkje op de lijst en iets wat ik niet meer kan vergeten (ook zo’n valkuil). Met emails en whatsappjes ongelezen laten kom ik al een heel eind en zonder notitieblokje kom ik de dag amper door, maar dan heb ik ineens wel de ruimte om goed na te denken of ik ergens wel ‘ja’ op wil zeggen! Het zal lastig blijven omdat mijn eerste reactie is om de vraag gelijk af te handelen, maar als ik beter voor mezelf wil blijven zorgen is dit zeker een punt van aandacht. Dan sjouw ik maar met notitieboekjes en vraag ik iedereen om belangrijke zaken te mailen zodat ik het niet kan vergeten, het is een goede poging om dicht bij mezelf te blijven.

Tijd voor mezelf

Bij het revalidatiecentrum waar ik sinds een tijdje loop hadden we het over tijd voor jezelf nemen. Ik voelde me lichtelijk achterlopen toen ik moest bekennen echt totaal geen beeld te hebben bij wat je dan doet in die ’tijd voor mezelf’. Hele volksstammen zweren bij “een lekker dagje voor mezelf”, maar ik weet dus niet wat ik dan moet doen. Samen met de fysiotherapeut ben ik gaan kijken naar wat ik kan doen wat echt voor mezelf is. Ik kwam met sporten,, wandelen, yoga, schilderen, kleuren en fotograferen. Ook televisie kijken of een serie opzetten kan in dit rijtje, dus ik heb al iets meer beeld van wat dat dan is. Maar ja, als je hoofd continue op zoek is naar prikkels, zeker wanneer het zwaar overprikkeld is, dan is het lastig om ineens op mijn kont te gaan zitten ‘relaxen’. Een psycholoog gaf me de tip om dan eerst even een kop koffie of thee te maken en dan pas iets voor mezelf te gaan doen zodat de overgang niet zo groot is. Daarnaast heb ik de tip gekregen om tijd voor mezelf in te plannen. En dan niet een groot kruis in de agenda, want dat zegt me niet zoveel. Liever een dagdeel nemen waarin ik één van de activiteiten plan. Tot nu toe gaat dat redelijk, ik doe niet altijd wat ik heb gepland maar dat is ook niet het punt. Het gaat erom dat ik tijd neem om weer even op te laden.

Grenzen aanhouden

Vanuit het niks ineens mijn grenzen aanvoelen en ernaar handelen is natuurlijk een kansloze onderneming. Door de bovenstaande tips heb ik wat concrete handvatten gekregen om te zorgen dat ik minder uit de bocht vlieg. Natuurlijk kan ik nog lekker impulsief ‘ja’ roepen op iets wat me echt leuk lijkt of af en toe over mijn grenzen heen gaan omdat het nog geen tweede natuur is om mijn grenzen continue te respecteren. Dat is niet erg, zo lang ik de weg maar terug weet. Door op het werk meer afwisseling in geconcentreerd bezig zijn en echt pauzeren (dus weg van dat bureau) erin te krijgen en thuis te zorgen voor ‘donw time’ kom ik al een heel eind. Als straks mijn revalidatietraject voorbij is, ga ik me inschrijven bij een sportschool. Dan heb ik een goede motivator om tijd voor mezelf te nemen op gezette tijden en kan ik daarna er weer lekker tegenaan. Zo kom ik er wel!

Hans en Grietje Syndroom

Geplaatst op door Danitsja

42-emotion-commotion

‘Ach, wat jammer nu weer’, denk ik moedeloos. Het zweet breekt me uit. Ook al ben ik het wel gewend van mijzelf, het is toch elke keer weer schrikken. Ik ben weer iets vergeten.  Jarenlang maakte ik mijzelf verwijten dat het aan MIJ lag, MIJ, MIJ, MIJ!!  Nu weet ik sinds kort dat het indirect aan mij ligt, dus aan mijn hersenen. Dat geeft wat rust, hoewel ik nog steeds vergeetachtig en chaotisch ben.

Werkstress

Dit keer moet ik een presentatie over ons softwareproduct houden.  Iets waar ik bekend mee ben. Toch ben ik van tevoren gespannen. Kan de routeplanner het wel aan om de juiste weg te vinden? Zijn er geen files (nou dat is dan een makkelijk antwoord, die zijn er wél)? Kom ik wel uit mijn woorden? Zijn de mensen aardig of is de directeur/directrice een bullebak(kin)? Et cetera et cetera.

Improviseren

Na een lange rit in de ochtendfile ben ik in een landelijke omgeving beland. De beamer is mee, evenals een paar laptops. En wat vergeet ik? De snoeren! Kijk, de vinger op de zere plek. Dat heeft iemand zonder ADD nooit. Dat weet ik zeker. Dus moest ik weer eens improviseren. Met klotsende oksels. Vooral tegenwoordig, ik werk meer en wordt ouder. Als echte ADD’er ben ik DUS  inmiddels bekend met improvisatie, dus ik improviseerde me een ongeluk. Dat kost veel energie. ’s Avonds viel ik dus weer in slaap bij een ontspannende film. Dan hoef ik tenminste niet echt na te denken. Ratelt het in mijn hoofd niet zo door en BAMMMM daar ga ik! Wanneer er dan een straaltje slijm langs mijn mond omlaag sijpelt op het kussen en ik wakker schrik van een soort van snurkje wordt het tijd om naar mijn bed te sloffen. Waaruit ik dan om 03.00 ’s nachts wakker schrik. Maar daar had ik het niet over.

Van alles vergeten

Ik had het over ‘van alles vergeten’.  Ik zeg weleens smalend; ‘ik lijk op Hans van Grietje’. De mensen kijken mij dan verwonderd aan. Meer vragend, eigenlijk. Ook zie ik dan een lichte frons die erop zou kunnen wijzen dat ze denken;  ‘Die heeft ze niet allemaal op een rijtje. En wie waren Hans en Grietje nu ook al weer?’  Ik durf erom te wedden dat je, toen je het las, hetzelfde dacht?  Dat ik van de hak op de tak spring?  Moeilijk te volgen? Zelf weet ik precies waar ik het over heb. Maar toch frustrerend dat ik soms niet eens meer weet wat voor verhaal ik aan het vertellen was. Ik stop dan midden in een.

Midden in Een

Hans en Grietje werden namelijk midden in een bos gestuurd omdat hun ouders te arm waren om hen eten te geven. Niet dat ik geen eten heb, daar gaat het niet om. Het gaat om Hans. Hij was zo slim om kiezelsteentjes mee te nemen en deze te laten vallen op de weg naar het diepe bos. Zo kon hij makkelijk de weg terugvinden. En daarbij Grietje ook. Dat vertel ik er maar bij, mocht ik anders vragen krijgen. Maar, ik vergelijk mijzelf met hem. Hans.  Niet qua slimheid. Nee, zo ben ik niet. Wel met een spoor achterlaten. In mijn geval  spulletjes: sjaals, paraplu’s (ook maar mee gestopt) en soms een pasje. Ik roep altijd dat je mij altijd terug kunt vinden, als je mijn spoor maar volgt. Dat is dan wel weer fijn.

P.S. Moet er wel de bereidheid zijn mij terug te willen vinden. Daar heb ik in de privé-sfeer soms mijn twijfels over.

Lange adem

Geplaatst op door Danitsja

dear-stress
Vorige week belde mijn apotheek, of ik even €300.- wil afrekenen voor mijn medicatie. Ik ben blij dat ze bellen voordat de medicijnen worden besteld, want dat bedrag kan ik echt niet ophoesten voor anderhalve maand dexamfetamine. Dus nu zit ik zonder, net als duizenden anderen, en ik loop gigantisch tegen mezelf aan. Noodgedwongen heb ik weer een lange adem, maar ik ben het nu al zat.

Even zonder

Na het bericht van de apotheek heb ik mijn huisarts om raad gevraagd. Zij heeft namelijk, als het goed is, de begeleiding van mijn medicatie overgenomen. Naast dat ze terecht aangeeft dat het voorschrijven van medicatie en een medische verklaring specialistisch is, komt ze er ook achter dat het overdragen van mijn dossier niet is gedaan. Blijkbaar val ik nog onder de psychiater en ik hoop dat dit een goed teken is. Vlak na dit gesprek ga ik een lang weekend weg met mijn man, dus ik neem me voor de psychiater te mailen. Ik heb voor het eerst van mijn leven een medicijnpaspoort mee zodat ik in het weekendje weg mijn medicatie kan gebruiken. Maar omdat ik nog geen oplossing heb voor mijn vlot slinkende voorraad dexamfetamine ben ik voorzichtig. Te voorzichtig, en die psychiater heb ik nog steeds niet gemaild. Dat even zonder medicatie, het is voor mij geen optie. Nu in elk geval niet, want ik ben uitgeput door burn-out en een nog te diagnosticeren fysieke oorzaak. Ik kan dit er echt even niet bij hebben.

Zo moe, niks lukt

Het weekendje weg was heerlijk en zo ontzettend nodig. Ik ben blij dat we de financiële mogelijkheid hebben om even de zon op te zoeken. Het heeft me goed gedaan, maar ik heb er wel een relapse van. Ik heb teveel gedaan, want op vakantie druk ik de neiging om even rustig aan te doen weg. Ik wil wat zien en wat doen, wat op dat moment ook prima lijkt te gaan. Maar eenmaal terug merk ik de vermoeidheid. Niks lukt en ik ben veel te snel overprikkeld. Vanmiddag gaat het mis, ik ben bij mijn ouders langs en de prikkels worden me teveel. Weer sta ik bij mijn moeder te huilen, vooral omdat ik zo klaar ben om mijn eigen ‘gezeik’ aan te horen. Wanneer ga ik nou eens vooruit en stopt de eindeloze strijd? Ik ben gewoon zo moe!

Diepe zucht en weer door

Helaas is mams, zoals meestal, degene die de tranen moet drogen. Maar het moest er blijkbaar even uit. Ik ga nu, na ik dit blogje heb geschreven, gelijk de psychiater mailen om te kijken wat hij voor mij kan betekenen. Nu nieuwe medicatie gaan uitproberen lijkt me heel onverstandig, net als stoppen. Maar met de huidige richtlijnen kom ik niet zomaar meer aan ‘normale’ dexamfetamine. Ik hoop op een medische verklaring waarom ik dat wel nodig heb zodat ik in elk geval één werkend hulpmiddel heb om de komende maanden door te komen. Wat ik hoop op korte termijn eindelijk wat meer te weten over waarom ik zo ziek blijf en beter te gaan worden. Misschien dat ik na die tijd de luxe heb om zonder medicatie aan de gang te gaan. Maar nu kost de strijd voor mijn gezondheid, tegen de stemmingen, voor enigszins deelnemen aan de samenleving en tegen de niet werkende medische protocollen me zoveel energie, dat heb ik niet. Dus een diepe zucht en weer door, eerst maar eens de psych mailen voor hulp.

Meer informatie

Heb jij de petitie van Dure Dex, Niet Zo Flex al getekend? Zij strijden voor betaalbare ADHD-medicatie, te beginnen bij dexamfetamine. De ambitie is om de eigen bijdrage voor alle medicatie de deur uit te doen. Ook voor bijvoorbeeld MS waarvoor nu een hele hoge eigen bijdrage wordt gevraagd. Teken de petitie en zet de patiënt weer centraal in de gezondheidszorg.

ADHDvrouw maakt zich hard voor meer informatie en kennis over ADHD bij vrouwen, iets wat nog steeds (!!) over het hoofd wordt gezien. Daarnaast zijn bijwerkingen van medicatie in de regel alleen getest op mannen en lopen vrouwen binnen de (geestelijke) gezondheidszorg veel aan tegen aannames en gebrek aan kennis waardoor we de juiste zorg niet of laat krijgen. Met blogs, een boek, congressen en lotgenotencontact proberen we de vrouw met ADHD zelf de juiste informatie en middelen aan te reiken om wel de weg naar de juiste hulp te kunnen vinden.

Danitsja

Een schaduw van mezelf

Geplaatst op door Danitsja

chinees
Voor het eerst in tijden log ik in op de website. De laatste blog is van januari en 600 ongelezen reacties wachten op controle. Het grootste gedeelte van de reacties is spam en ik probeer zo goed als mogelijk mezelf te controleren zodat de echte reacties ook op de website te zien zullen zijn. Ik sluit de boel af en log een paar dagen later weer in, ook nu krijg ik het niet voor elkaar om een letter te schrijven. Mijn gedachten van me af schrijven is iets wat altijd voor me heeft gewerkt, nu laat ik me tegenhouden omdat ik de positiviteit uit m’n tenen moet halen. Ik wil met de website een genuanceerd en positief beeld schetsen van ADHD, blijkbaar hoort eerlijk zijn over mijn zware periode daar onbewust niet bij.

Stok achter de deur, voor mezelf

Via de Facebookpagina krijg ik een bericht met het voorstel om mijn blogs op een pagina in de spotlight te zetten en vice versa. Ik geef gelijk aan dat ik het een goed idee vind, maar dat ik door ziekte wat meer tijd nodig heb en te lang geen blog heb gepost. Ik wil wel graag de website een beetje up to date houden als er via een andere pagina mensen aan komen waaien, anders lijkt het net alsof de boel op sterven na dood is! Aan de andere kant is alle begrip, toch zie ik het als stok achter de deur. Niet alleen voor de site, vooral voor mezelf omdat ik weet dat schrijven me altijd heeft geholpen. De verwachtingen die ik aan mezelf stel mogen niet zomaar in de weg gaan staan om mijn gevoelens op papier te zetten.

Steeds verder aftakelen

Januari 2015 begin ik aan een nieuwe baan, maart 2015 moest ik schoorvoetend aan mezelf toegeven dat het niet gaat. Ik zit niet op mijn plek en de combinatie concentratieproblemen overdag met voldoening zoeken in freelance werk en projecten in de avonduren vreet energie. Ik raak de controle langzaamaan kwijt en zoek hulp, in april kan ik terecht bij een GGZ-instelling waar ik pas eind augustus dezelfde diagnose krijg als in 2010. Ondertussen ben ik mijn baan kwijt, freelance begonnen (dus geen rust genomen) en een auto-ongeluk gehad. Volgens de huisarts ben ik overbelast en daardoor overspannen geraakt, ik weet dat ze gelijk heeft. Ik doe wat ik kan om de overspannenheid aan te pakken, toch kom ik in november vijf weken op de bank te liggen en kan ik helemaal niks.

Ik krabbel langzaam op en in januari denk ik er vooral mentaal ietsje beter voor te staan. In februari ga ik achteruit en eind maart kamp ik met heftige acute klachten, ik ben drie weken niet in staat om zelfstandig de deur uit te gaan omdat ik niet kan staan zonder duizelig en misselijk te worden. Ondanks hulp van de psycholoog, psychiater, coach, medicatie, yoga, meditatie, goede gesprekken, wandelingen, vakanties, dagboek, hulp van familie en partner, steun van vriendinnen, stoppen met werken, zelfhulpboek en op alle mogelijke manieren stress vermijden takel ik steeds verder af. Dit gaat niet goed!

Wegkwijnen gaan ongemerkt

Terugkijkend voel ik me al ruim een jaar ziek, met periodes waarin ik me verschrikkelijk ziek voel. Ik ben soms weken lang uitgeschakeld en kan dan niks, wat te eten of drinken pakken is dan al te veel. Ik heb pijn en voel me rot, maar ik blijf soort van overeind want toegeven aan de pijn is te heftig. Omdat ik de ‘zwakke’ kant van mezelf niet snel accepteer, loop ik vaak veel te lang door met klachten of neem ik vage kwaaltjes niet zo serieus. Ik heb het afgelopen jaar steeds meer concessies moeten doen wegens mijn burn-out, nu vraag ik me af of er niet meer aan de hand is omdat ik alleen maar zieker word. Mijn dagen bestaan uit tv, Netflix, Facebook, WhatsApp en af en toe wat sociaal contact. Omdat ik nu niet eens zelf ergens heen kan, is het sociaal contact al helemaal beperkt tot mijn familie die me ophaalt of langs komt en sporadisch een vriend(in) die aan komt waaien.

Sinds de klachten die eind maart zo ineens zijn komen opzetten, denk ik aan een fysieke oorzaak naast burn-out. Daarom ben ik er nu wat anders in gaan staan. Ik slaap amper, ben continue moe en heb overal pijn, ik kan de deur niet uit en ik kan me nergens op concentreren. Op de bank zitten en wachten tot ik beter word is niet de oplossing, dus zo goed en zo kwaad als het gaat probeer ik hier een weg in te vinden. Ik ben aan het wegkwijnen hier op de bank en steeds zieker aan het worden, dat kan niet de bedoeling zijn.

De zoektocht naar de juiste diagnose

Dat ik een burn-out heb, dat weet ik. Aan die diagnose twijfel ik niet en ik ben daar ook echt goed mee aan de slag gegaan. Maandenlang ben ik al bezig met dichter bij mezelf komen en beter voor mezelf zorgen zodat ik van mijn burn-out kan herstellen. Nog steeds moet ik continue bewust mijn keuzes afwegen en kijken wat goed is voor mij, dat zal altijd een valkuil blijven. Net als bij een verslaving zal ik de rest van mijn leven op mijn hoede moeten zijn om niet weer overspannen te raken en mezelf voorbij te rennen. Maar er is meer aan de hand en dat zorgt ervoor dat ik niet beter word, zonder de juiste diagnose weet ik niet wat de juiste behandeling is en zal ik me zo blijven voelen.

De huisarts heeft al heel wat tests afgenomen, ik loop bij een specialist in het ziekenhuis en volgende week heb ik een afspraak met mijn psychiater en psycholoog om uit te sluiten of er een andere psychische oorzaak speelt. Mijn vermoeden is dat er fysiek iets aan de hand is wat me zo ziek maakt, maar als het psychisch is dan wil ik daar nu gericht mee aan de slag. Als er bij de psychiater niks uitkomt, dan sta ik ook sterker bij de specialist in het ziekenhuis als hij niks kan vinden en het wil afschuiven op de psyche. Dan ga ik namelijk gelijk door naar een andere specialist om uit te zoeken wat er speelt.

Mijn verwachtingen aanpassen, therapie en coaching volgen, minder druk op mezelf leggen en accepteren wat ik wel en niet kan wil ik met liefde doen. Dat is noodzakelijk om te kunnen herstellen en beter te blijven, ik onderschat mijn burn-out en de gevolgen ervan niet. Geloof me, ik weet hoe het voelt en hoe fragiel mijn herstel is want de klachten maken me dat heel duidelijk. De psychische problemen hebben heel wat bij mij veroorzaakt, maar dat is niet het hele verhaal en ik moet weten wat er verder nog speelt. Want de rest van mijn leven me zo ziek voelen zonder te weten wat het is, daar ga ik echt niet mee akkoord. Leven als een schaduw van mezelf, ik ben er klaar mee. Wordt vervolgd.

Naiad

Te moe om na te denken

Geplaatst op door Danitsja

moe_werk
Structureel over mijn grenzen gaan, mijn reserves volledig opgebruiken en dan een ongeluk krijgen. Misschien geluk bij een ongeluk, want ik kwam er fysiek gelukkig goed vanaf. Mentaal kreeg ik een flinke klap, want ik heb geen reserves meer. Mezelf voor de gek houden dat ik richting burn-out ga heeft geen zin meer, ik zit er middenin en weet niet wat me overkomt. Dit is een heel nieuwe categorie moe zijn waar ik me tot nu niks bij kon voorstellen. Dit is echt heftig. Ondanks mijn eindeloze verzet moet ik er nu echt aan geloven, ik ben ziek.

De onvermijdelijke burn-out

Ik ben een doorzetter, ambitieus, optimistisch en bijna overal wel voor in. Ik ben hulpvaardig, sociaal en erg invoelend. Helaas ben ik ook iemand die mijn eigen grenzen niet belangrijk genoeg vind, overmatig rekening houd met de gevoelens van anderen en moeite heeft met het goed verwerken van mijn eigen emoties. Tsja, dan lijkt een burn-out natuurlijk onvermijdelijk. Nu heb ik vaker op het randje gebalanceerd, maar er overheen donderen is toch even heel wat anders. Onvermijdelijk misschien, flink ellendig ook. Het overspoelt me en ik ben zo verschrikkelijk moe. De hoofdpijn is niet te harden en alle filters en muurtjes zijn weggevallen. Emoties ervaar ik minstens tien keer heftiger dan normaal en elke dag is het een gevecht. Wat een dikke, vette ellende.

Wat nu?

Rock bottom heb ik gezien. Hoofdpijn, vermoeidheid, verdriet, woede en onmacht. Alles komt in een wervelstorm voorbij. Gelukkig heb ik dat overleefd, maar ik ben er duidelijk nog lang niet. De hoofdpijn is wat gezakt, maar steekt met regelmaat de kop op. Ik ben minder overweldigend moe, maar mijn energieniveau is misschien een kwart van wat het is geweest. Accepteren dat ik nu structureel dingen moet veranderen en een ander beeld van mezelf moet schetsen is een flinke klus. Ik wil helemaal niet ziek zijn en dat ben ik wel. Op sommige dagen wil ik in pyjama op de bank liggen en me verschrikkelijk zielig voelen, terwijl als ik dat doe eigenlijk heel graag wil dat ik veel meer dan dat kan. Werken, afspreken met vrienden, lekker naar buiten. Soms is het even verschrikkelijk stom. Op andere dagen gaat het beter, maar dan doe ik veel te makkelijk weer teveel. De vermoeidheid steekt dan weer de kop op en het enthousiaste gevoel moet plaats maken voor verplichte ontspanning en bijkomen. Gek word ik ervan.

Ontspannen, praten en grenzen aangeven

Rationeel weet ik heel prima wat anders en beter moet. Ik moet mijn grenzen respecteren, meer en effectiever gaan ontspannen, mijn emoties verwerken en niet door blijven denderen. Naar mijn grenzen ben ik, zeker nu, heel erg op zoek. Wat ik vandaag kan, lukt morgen misschien niet. Ontspannen vind ik een uitdaging. Schilderen en wandelen vind ik fijn, maar ik moet mezelf echt motiveren om dat te gaan doen. Het wordt dan weer een taakje op de lijst, niet echt de bedoeling. Langzaamaan ben ik wel bezig met mijn emoties verwerken en dat kost verschrikkelijk veel energie. Na een emotioneel gesprek vloeien de tranen gemakkelijk en kamp ik daarna met fikse hoofdpijn en ik voel me leeg. Zeker aangezien ik de emoties nu tien keer uitvergroot door m’n hele lijf voel en met een paar fikse teleurstellingen moet omgaan door onbegrip in mijn directe omgeving. Jeetje, wat kost dat enorm veel energie en wat is het moeilijk om weer uit dat gevoel van teleurstelling te stappen. Ook daarin heb ik een les te leren.

Is dit nu prioriteit?

Volgens de huisarts en de psycholoog moet ik me nu richten op zaken waar ik energie van krijg en waar ik mijn ontspanning in vind. Niet meer en niet minder. Stress moet ik zoveel als mogelijk vermijden en ik moet kritisch zijn in waar ik mijn energie aan ga besteden. Mensen die er voor me kunnen zijn en me enigszins begrijpen, heb ik momenteel erg veel aan. Mensen die niet zo goed begrijpen waar ik doorheen ga kosten me momenteel alleen maar energie. Dat doet pijn, maar het is even niet anders. Als ik niet nu het gesprek aan moet, dan is het beter om het even te laten. Toch stap ik te vaak in mijn eigen valkuilen. De controle loslaten en niet zelf continue het initiatief nemen vind ik lastig, en ik baal ervan als dingen toch weer terug komen op mijn bordje wanneer ik om hulp heb gevraagd. Want om hulp vragen kost me al zoveel energie. Ik ben nu gedwongen mijn prioriteiten helder te krijgen en de rest te laten. Hoe moeilijk ook, nu ga ik even voor. Als het dan toch zo moet, dan doe ik het liever goed en leer nu de lessen waar ik de rest van mijn leven profijt van zal hebben. Dat ik daarvoor alles on hold moet zetten, daar blijf ik moeite mee hebben. Misschien dat ik mezelf nu eindelijk wel die tijd ga gunnen want ik moet toch echt beter gaan worden. Weer een stap terug voordat ik een stap vooruit kan, het blijft lastig.

Naiad

Mijn draai vinden

Geplaatst op door Danitsja

werk
Het is een tijdje rustig geweest hier en daar baal ik van. Ik heb zelf al in geen tijden wat geschreven en ondanks dat ik het me steeds weer voornam om te gaan doen, kwam er niks uit mijn handen. Natuurlijk was ik druk met het organiseren van een evenement en het opzetten van een nieuwe website, maar dat mag geen reden zijn! De reden is ook iets anders, ik kan mijn draai niet vinden op het werk.

Te weinig druk en drukte

Nu pas kan ik het een beetje aan mezelf toegeven, maar eigenlijk merkte ik het meteen al. Er is weinig reuring, weinig druk om iets NU af te hebben en naar mijn smaak überhaupt te weinig drukte en gedoe. Het doet me heel sterk denken aan mijn eerste ‘grotemensenbaan’ waar ik eigenlijk teveel tijd en vrijheid had en te weinig verantwoording moest afleggen aan een team. Zet me in een team neer waar anderen op mij wachten als ik mijn werk niet af heb, en het gaat al een stuk soepeler. Ik kan prima zelfstandig werken, maar dan moet ik wel overlopen van passie. Anders ga ik uitstellen, vijf minuten werken en dan afgeleid zijn, werk in minuscule blokjes opdelen om mijn concentratie erbij te kunnen houden en komt er veel te weinig uit mijn handen.

Doodmoe

Op dit moment ga ik na elke werkdag doodmoe naar huis. Doodmoe omdat ik mezelf in de weg zit, het niet voor elkaar krijg me langer dan tien minuten ergens op te concentreren, ik teleurgesteld ben in mezelf en ik constant aan het vechten ben om maar iets voor elkaar te krijgen. Na een uurtje op de bank met een bord op schoot word ik weer wakker en begint mijn dag. Dan ga ik aan de slag met mijn eigen projecten, die ik ook tussendoor op het werk even bekijk, en leef ik op. Tegen de tijd dat ik naar bed moet ben ik klaarwakker en ga ik van concentratieproblemen moeiteloos over naar slaapproblemen. Uiteraard sta ik ’s ochtends doodvermoeid op, sleep ik me door de ochtend, slaat de paniek toe in de middag om nog wat werk af te maken en ga ik uitgeput naar huis. Dag in, dag uit.

Andere mindset of andere hulpmiddelen

Het heeft een paar maanden geduurd voordat ik aan mezelf en anderen durf toe te geven dat het niet gaat. Sterker nog, het gaat zo verschrikkelijk niet dat ik bang ben dat ik weer op een burn-out af ga als er niet heel snel wat gaat gebeuren. Natuurlijk kan ik proberen anders te kijken naar de werkzaamheden, het inplannen, mezelf deadlines opleggen en weet ik wat voor een trucjes nog meer. Maar het lukt me niet, met en zonder medicatie krijg ik het niet voor elkaar. Er zit maar één ding op en dat is aan de bel trekken bij de psychiater. Moet ik alleen nog even een goede vinden.

Naiad

Keuzes en prioriteiten

Keuzes en prioriteiten

Geplaatst op door Danitsja

[:nl]poetsen

Het maken van keuzes en naleven van mijn zelf-bepaalde prioriteiten is al zo lang ik me kan herinneren een uitdaging. Ik schud met gemak een lijstje met zinnige prio’s uit mijn mouw hoor, maar me er daadwerkelijk naar gedragen blijft toch best een gedoe. Ik moet dan keuzes maken en daar ben ik niet zo goed in. Sterker nog, ik heb er eigenlijk een hekel aan. Want waarom kan niet alles gezellig tegelijk? Ik loop wel een stapje harder, dan doen we alles lekker wel. Ja, daar is dus precies de valkuil. Tientallen ballen in de lucht kunnen houden omdat ik me continue een slag in de rondte ren, dat gaat natuurlijk een keer mis!

Erkennen is stap één, toch?

Gelukkig gaat het dit keer niet mis. Ik zie namelijk nu al aankomen dat ik dingen niet ga redden omdat het teveel is en ik me te lang heb overladen met alles tegelijk door geen duidelijke keuzes te maken. Ik heb, naast een aantal projecten waar ik mee bezig ben en een fulltime baan, een pittige freelance klus en ik ben net begonnen met een cursus. De twee laatste zaken zullen me de komende 9 tot 12 maanden goed bezig houden dus het is tijd de agenda iets op te schonen. Anders heb ik simpelweg geen tijd om te slapen en dat lijkt me niet heel erg gezond. Ik erken dat ik niet altijd alles tegelijk kan doen puur gebaseerd op een hoog werktempo, soms moeten dingen wijken voor zaken die belangrijker zijn. Helemaal niet zo leuk en gezellig…

Stap twee is mensen teleurstellen

Ja, zo zie ik dat echt. Het aangeven dat ik me minder of niet meer kan inzetten voor een project of organisatie voelt alsof ik mensen zwaar teleurstel omdat ze stiekem tot in lengte van dagen op mij hebben gerekend. Dat is misschien helemaal niet zo of de mensen snappen heel goed waarom ik een keuze moet maken, het blijft voor mij verdomd lastig. Ik bemoei me graag tegen dingen aan en ik vind heel veel leuk, afscheid nemen van een project omdat iets anders voor gaat (en het project dus nog niet af is) blijft voor mij een vervelend gedoe. Toch is het belangrijk om deze teleurstelling op tijd te communiceren zodat ik mensen niet op een cruciaal moment moet teleurstellen. Dat probeer ik mezelf nu voor te houden.

Voorkomen is stap drie

Geheel volgens het prototype van de ADHD’er kan ik vrij impulsief en vol enthousiasme me storten op nieuwe projecten. Dat lijkt me dan leuk, een goede ervaring en de tijd haal ik nog wel ergens vandaan. Dit gaat natuurlijk niet altijd zo soepel en optimistisch zoals ik dat van te voren bedenk. Nu ik me moet concentreren op een goedbetaalde freelance functie naast mijn veertigurige werkweek en ik een cursus ben begonnen die ik zeker moet gaan afmaken van mezelf, is het tijd om te gaan strepen. Niet voor eventjes, maar eigenlijk definitief. Natuurlijk is het leuk om als freelancer en vrijwilliger bezig te blijven, maar wanneer dat betekent dat de mensen die eigenlijk op nummero uno moeten staan achteraan kunnen aansluiten is het tijd voor actie. Ik heb besloten mijn eigen sites op een wat lager pitje te zetten en me voornamelijk met de online communicatie van ADHDvrouw bezig te houden. Als ik me daarop focus naast mijn werk, freelance werk en cursus, kan ik veel beter mijn tijd indelen om met de lieve mensen om mij heen wat af te spreken. Dat zullen mijn man, familie en beste vriendjes vast wel waarderen. Daar hou ik me nu maar even aan vast!

Danitsja Koster

facebookiconpinktwittericonpink[:en]poetsen

Het maken van keuzes en naleven van mijn zelf-bepaalde prioriteiten is al zo lang ik me kan herinneren een uitdaging. Ik schud met gemak een lijstje met zinnige prio’s uit mijn mouw hoor, maar me er daadwerkelijk naar gedragen blijft toch best een gedoe. Ik moet dan keuzes maken en daar ben ik niet zo goed in. Sterker nog, ik heb er eigenlijk een hekel aan. Want waarom kan niet alles gezellig tegelijk? Ik loop wel een stapje harder, dan doen we alles lekker wel. Ja, daar is dus precies de valkuil. Tientallen ballen in de lucht kunnen houden omdat ik me continue een slag in de rondte ren, dat gaat natuurlijk een keer mis!

Erkennen is stap één, toch?

Gelukkig gaat het dit keer niet mis. Ik zie namelijk nu al aankomen dat ik dingen niet ga redden omdat het teveel is en ik me te lang heb overladen met alles tegelijk door geen duidelijke keuzes te maken. Ik heb, naast een aantal projecten waar ik mee bezig ben en een fulltime baan, een pittige freelance klus en ik ben net begonnen met een cursus. De twee laatste zaken zullen me de komende 9 tot 12 maanden goed bezig houden dus het is tijd de agenda iets op te schonen. Anders heb ik simpelweg geen tijd om te slapen en dat lijkt me niet heel erg gezond. Ik erken dat ik niet altijd alles tegelijk kan doen puur gebaseerd op een hoog werktempo, soms moeten dingen wijken voor zaken die belangrijker zijn. Helemaal niet zo leuk en gezellig…

Stap twee is mensen teleurstellen

Ja, zo zie ik dat echt. Het aangeven dat ik me minder of niet meer kan inzetten voor een project of organisatie voelt alsof ik mensen zwaar teleurstel omdat ze stiekem tot in lengte van dagen op mij hebben gerekend. Dat is misschien helemaal niet zo of de mensen snappen heel goed waarom ik een keuze moet maken, het blijft voor mij verdomd lastig. Ik bemoei me graag tegen dingen aan en ik vind heel veel leuk, afscheid nemen van een project omdat iets anders voor gaat (en het project dus nog niet af is) blijft voor mij een vervelend gedoe. Toch is het belangrijk om deze teleurstelling op tijd te communiceren zodat ik mensen niet op een cruciaal moment moet teleurstellen. Dat probeer ik mezelf nu voor te houden.

Voorkomen is stap drie

Geheel volgens het prototype van de ADHD’er kan ik vrij impulsief en vol enthousiasme me storten op nieuwe projecten. Dat lijkt me dan leuk, een goede ervaring en de tijd haal ik nog wel ergens vandaan. Dit gaat natuurlijk niet altijd zo soepel en optimistisch zoals ik dat van te voren bedenk. Nu ik me moet concentreren op een goedbetaalde freelance functie naast mijn veertigurige werkweek en ik een cursus ben begonnen die ik zeker moet gaan afmaken van mezelf, is het tijd om te gaan strepen. Niet voor eventjes, maar eigenlijk definitief. Natuurlijk is het leuk om als freelancer en vrijwilliger bezig te blijven, maar wanneer dat betekent dat de mensen die eigenlijk op nummero uno moeten staan achteraan kunnen aansluiten is het tijd voor actie. Ik heb besloten mijn eigen sites op een wat lager pitje te zetten en me voornamelijk met de online communicatie van ADHDvrouw bezig te houden. Als ik me daarop focus naast mijn werk, freelance werk en cursus, kan ik veel beter mijn tijd indelen om met de lieve mensen om mij heen wat af te spreken. Dat zullen mijn man, familie en beste vriendjes vast wel waarderen. Daar hou ik me nu maar even aan vast!

Danitsja Koster

facebookiconpinktwittericonpink[:]

De checklist van de checklist

Geplaatst op door Danitsja

BridezillaDe oplettende lezer weet dat ik ga trouwen en heeft misschien zelfs opgevangen dat de trouwdatum met rasse schreden nadert. Het plannen van een bruiloft met ADHD laat goed zien welke trucjes ik gebruik om mijn hoofd koel te houden. Schema’s, checklists, alles opschrijven. Het regelen van onze bruiloft heeft wat dat betreft veel weg van hoe ik omga met het organiseren van bijna alles. Dus bij deze wordt onze bruiloft een soort van case study. Welke trucjes kan je als ADHD’er toepassen om het hoofd te bieden aan het moeten organiseren van vanalles zonder de helft te vergeten?

Organiseren met ADHD

Dat organisatietalent niet de ‘middle name’ van redelijk wat ADHD’ers kan best kloppen. Niet iedereen is een organisatietalent, ADHD of niet. Maar zit het organiseren wel in je bloed en heb je ADHD, dan zal je toch wat slimme trucjes moeten gaan bedenken. Begin met het maken van een realistische opzet en tijdsplanning waarbij je focus ligt op de grote lijnen. Probeer zoveel als mogelijk de details te vermijden en zet eventuele wilde plannen die nog geen plek hebben in de opzet in een apart documentje. Dan kan je daar later op teruggrijpen wanneer de details wel belangrijk worden. Ik heb voor mezelf een document aangemaakt met de naam ‘Inspiratie bruiloft’. Vanaf het begin heb ik daar allerlei wilde ideeen voor de bruiloft in opgeslagen, om er vervolgens achter te komen dat maar tien procent haalbaar is. Maar dat is oké! Het ene idee leidt weer tot het volgende. Door eerst de grote lijnen op te zetten heb ik ruim een jaar lang profijt gehad van mijn documentatie, ik heb geen moment gekend waarop het boven mijn hoofd groeide.

Grote lijnen uitzetten

Het belangrijkste in de beginfase is vormgeven wat het grote plan is. Wat wil je doen, wie heb je nodig, wat zijn de benodigde middelen en binnen welke tijd moet het af? Of je nou huiswerk wil inplannen of een feest in de Ahoy gaat organiseren, de basis is redelijk hetzelfde. Zorg dat de grote lijnen staan en dat je tijdsplanning realistisch is. Mocht je een budget op moeten stellen is het nu de tijd om daarmee een begin te maken. Mijn vriend hierin? Google! Sowieso Google Drive en dergelijke apps (OneNote, Dropbox, Evernote enz) zijn heel fijn om je documenten voor een project op te slaan. Je kan er altijd bij en de meest recente versie is online te vinden, voor jezelf en je projectgroep. Zo ben je nooit belangrijke documenten kwijt! Daarnaast kan je op Google voorbeelden en overzichten van allerlei projecten vinden. Doe er je voordeel mee, het is zonde om je tijd te besteden aan het uitvinden van iets wat al lang bestaat. Daarnaast is het belangrijk om je krachten en zwaktes zinnig in te zetten. Als je een kei bent in financiële zaken kan je prima zelf het budget opstellen, heb je er totaal geen kaas van gegeten is het zinnig om hulp in te roepen. Met jouw enthousiasme en bijzondere plannen moet hulptroepen vinden geen probleem zijn!

Checklist is vriend!

Echt, een goede checklist is je vriend! Net als je opzet van het projectplan, een Exceloverzicht voor je budget en een goede tijdsplanning hoef je de checklist niet helemaal zelf te verzinnen. Google je een slag in de rondte naar voorbeelden van checklists die voor jou relevant zijn. Voor de bruiloft heb ik zes checklists samengevoegd en ben met wat aanvullingen van mezelf een heel eind op weg. Alleen al op basis van de checklist kan je een groot deel van de tijdsplanning en het budget invullen en je projectplan aanvullen waar nodig. Je checklist is het document ‘in progress’. Hier hou je bij wat al is gedaan en vul je gaandeweg details aan die geregeld moeten worden. Schrijf alles op zodat je niks kan vergeten! Het is handig om je checklist, planning, projectplan en budget regelmatig met iemand door te nemen die wat feedback kan geven. Daarnaast worden je hersenen dan weer even uitgedaagd, een succesrecept voor gave ideëen! Mijn checklist ging van budget maken en locaties bezoeken naar vaasjes brengen bij de bloemist. Het voelt heerlijk om stap voor stap dingen af te strepen. Daarnaast geeft het houvast, zeker als je deadlines verbind aan de taken op je checklist. Het geeft overzicht in hapklare brokken, helemaal ADHD-proof!

Van plan naar uitvoering met ADHD

Plannen hebben we genoeg. De creatieve en associatieve out of the box-hersenen van een ADHD’er leveren meer dan voldoende spannende ideëen op. Maar om zo’n plan tot uitvoering te brengen is toch iets meer nodig dan een gaaf idee. Wat ik heb geleerd bij het organiseren van mijn bruiloft (die natuurlijk helemaal gaat zoals wij hopen) is dat vroeg beginnen en een goede basis neerleggen echt het halve werk is. Een projectplan, budget en planning die zinnig en realistisch zijn heb je absoluut nodig om later in het proces nog wat overzicht te hebben. De checklist is handig om de details in te verwerken en te zorgen dat je niks vergeet. Stap voor stap zaken afvinken, mensen vragen kritisch te kijken naar je plan en planning, zorgen dat je altijd bij je documenten kan om spontane inspiratie niet verloren te laten gaan en open communiceren over je tijdelijke obsessie met je vrienden/relatie/familie kan je een goede steun in de rug geven. Overzicht, alles noteren, feedback vragen en begrip kweken door open te zijn hebben mij geholpen de boel op de rit te houden. Een paar kick ass ceremoniemeesters helpt natuurlijk helemaal! Door mijn uitgebreide documentatie kan ik niks vergeten én kan niemand me verkeerd begrijpen. Alles staat op de Drive bij elkaar en iedereen die inzicht moet hebben weet waar we in het proces zijn. Als je dan in je enthousiasme/haast/ben-er-niet-helemaal-bij-bui een half verhaal naar iemand zijn/haar hoofd slingert kan die aan de hand van de documentatie precies zien wat je bedoelt. Geen misverstanden of onduidelijkheden meer want de afspraken en planning staan duidelijk gedocumenteerd!

Trucjes gebruik je altijd

Het organiseren van zo iets groots als mijn eigen bruiloft heeft me doen inzien dat ik erg handig ben geworden in het gebruiken van trucjes. Ik ben een structurele laatkomer dus ga voor belangrijke afspraken altijd veel te vroeg de deur uit en heb een standaard ritme om elke dag op tijd op m’n werk te zijn (locatiebezoeken en afspraak gemeente was ik ruim op tijd!). Ik kan minder leuke zaken heel goed uitstellen, dus ik begin daar vaak als eerste mee zodat ik nog puf en enthousiasme heb om me er doorheen te slepen (budget en planning maken voordat ik ging Googlen naar versiering en jurken). Ik kan nogal vergeetachtig zijn en me enorm druk maken dat ik iets kan vergeten dus schrijf alles op (de checklist en het inspiratiedocument heb ik overal en continue bijgewerkt om niks te kunnnen vergeten). Ook als ik iets heb opgeschreven kan ik het vergeten, dus ik zet een alarm of agendapunt in m’n telefoon (de checklist plan ik op datum en zet de taken in de agenda). Ik kan zeer enthousiast worden over details waardoor de grote lijn wat wegvaagt en het overzicht verdwijnt, dus ik maak altijd een duidelijke planning en opzet om dat te vermijden (eerst planning en plan maken voordat de inspiratielijst wordt ingevuld of we gaan shoppen voor ballonnen). Deze trucjes kan je voor grote projecten net zo goed gebruiken als voor kleine klusjes. Zolang jij je maar bewust bent van je kwaliteiten en de vlakken waarop je hulp kan gebruiken. Want als je dat doet, kan je eigenlijk alles!

Naiad