Categorie: Onzekerheid

Help, vakantie!

Help, vakantie!

Geplaatst op door Danitsja
Foto: Carlijn van den Broek

De vakantie komt eraan en ik stress me te pletter. Tussen de stapels was, tijdschriften en to-do lijstjes raak ik regelmatig in paniek. Gelukkig heb ik ook zo mijn momenten van inzicht. Dat perfect ook maar een woord is, bijvoorbeeld.

Structuurloze periode

Ik loop achter de feiten aan. Al maanden. Het deed me niet goed, die structuurloze periode: pasen, pinksteren, hemelvaart, mijn verjaardag… Normaal bedwing ik de chaos op woensdag, mijn vrije dag. Maar die vrije dag moest er regelmatig bij inschieten, want ook op mijn werk liep ik achter. Gevolg? Een dikke stapel strijkwas, ongeopende enveloppen die me aanstaren, een hele vieze auto die echt door de wasstraat moet en vier tijdschriften nog in plastic. Oh ja, en een ritalin-verklaring die nog opgestuurd moet worden. Ik wil immers niet in de cel belanden op weg naar mijn tropische bestemming.

Want na alle stress heb ik eindelijk vakantie. Leuk hoor! Maar ook reden voor nóg meer stress. Dinsdag stappen we op het vliegtuig. Daarvóór wil ik nog even relaxen. En dus wil ik zaterdag écht mijn koffer gepakt hebben. Maar hoe gaat me dat ooit lukken? Paniek!!

Iets met een kikker

Vastberaden begon ik dus aan mijn plan: ik moest en zou de chaos bedwingen. Hoe zat het ook alweer? Prioriteren, lijstjes, en oh ja, iets met een kikker. Want ‘Eat that frog’, zo had ik gehoord, moet dé methode zijn om uitstelgedrag te stoppen. Die wilde ik dus op mijn e-reader. Maar dan had ik wel een abonnement nodig. Voorzichtig vroeg ik aan mijn ADHD-partner-in-crime of hij dan nu écht het abonnement wilde regelen, zodat ik dit boek legaal kon gaan lezen. Dat wilde hij wel! Al gauw zat ik enthousiast te scrollen. Want zo kon ik meteen op zoek naar andere boeken om mee te nemen richting de zon…

Om na een uur op te schrikken. Help, wat was ik nou weer aan het doen? Ik had inmiddels zoveel boeken op mijn leeslijst, dat ik wel een jaar op vakantie zou kunnen zonder me te vervelen. Oeps, dit was niet helemaal zoals ik het bedacht had!

Doorstrepen

Een split second wilde ik mezelf voor m’n kop slaan. Gelukkig had ik ineens een helder moment. Want die stapel met strijkwas? Die kleren waren tóch te warm voor komende dagen. Bovendien kan ik de e-reader al van mijn to-do lijst strepen, dus dat scheelt weer tijd. En maandag gaat het regenen, dus genoeg tijd om dan de was te strijken. En oh ja, ik kan mijn bon inzetten! De bon die ik met mijn verjaardag van m’n vriend kreeg en die recht geeft op het uitbesteden aan hem van één hele strijkbeurt. Wat had hij een vooruitziende blik.

Waar maakte ik me druk over?

Dat was gisteren. Vandaag zette ik de overige taken op papier en hing ik er een datum en tijdstip aan: vanavond de ritalin-verklaring, daarna administratie en woensdag de rest. Eindelijk heb ik overzicht. Waar maakte ik me toch zo druk over? Ok, poetsen met dertig graden is geen leuk vooruitzicht. Maar ach, het hoeft niet perfect. Want ik weet nu al dat mijn moeder tijdens onze vakantie weer als een razende storm door het huis zal gaan. Niet omdat ik het vraag, maar omdat ze dat doet.

‘Ga maar lekker luieren’

Hoe anders was dat vroeger, toen ze steeds maar mopperde over mijn gebrek aan structuur. Nu mijn moeder weet hoe het komt, weet ze ook hoe ze me kan helpen. De vorige vakantie nog appte ze me een paar dagen voor vertrek: ‘Ga maar lekker luieren, ik poets volgende week wel. Kom anders bij ons eten morgen, dat scheelt weer tijd. Of zal ik iets brengen? Bloemkool met gehaktballen?’ Vroeger was ze mijn vijand, als ze weer eens begon over de chaos die ik veroorzaakte. Vandaag is ze mijn held.

Perfect is ook maar een woord

En dan het allerbelangrijkste: mijn allereerste blog is af! In februari al meldde ik me aan, en sindsdien heb ik zó gepiekerd: zou het wel lukken? Kan ik dit eigenlijk wel? Helemaal tevreden ben ik niet, maar ach, dat zal ik waarschijnlijk nooit zijn. Want er komen altijd weer nieuwe hersenspinsels in me op die ik vergeten ben te verwerken. Misschien zal ik nooit de blogs kunnen schrijven zoals mijn voorbeeld-bloggers.* Maar op dit moment ben ik tevreden en ben ik heel even mijn eigen grote voorbeeld. Perfect is ook maar een woord. Toch?

Hoe gaat het bij jullie? Zo net voor de vakantie?

 

*Noot van de redactie: Carlijn hoeft zich nergens zorgen over te maken. We zijn erg blij met onze nieuwe blogster!

 

 

 

 

 

 

De grootste mythes en vooroordelen over ADHD

Geplaatst op door Danitsja

[:nl]image2

Ondanks alle informatie die voor handen is en al het wetenschappelijk onderzoek wat er is gedaan, zijn er nog steeds talloze mythes en vooroordelen over ADHD. Natuurlijk is er nog steeds veel onbekend, maar de bekendste mythen en vooroordelen zijn echt meermaals onderuit gehaald in wetenschappelijk onderzoek. Meestal weet ik het nare gevoel van me af te schudden als ik weer eens met één van de mythes of vooroordelen te maken krijg, maar soms raakt het me diep. Om mezelf te helpen een scherp antwoord te geven op de soms enorm kwetsende onwetendheid van anderen, heb ik de bekendste mythes en vooroordelen op een rijtje gezet. Wat zijn volgens jou de ergste mythes?

1 Iemand met ADHD is altijd druk

In de psychiatrie worden drie sub-types ADHD (plus NAO, niet anderszins omschreven) onderscheiden, in de onderzoeken met hersenscans voor ADHD worden er zelfs zes sub-types gebruikt. De geëxternaliseerde drukte, wat meestal wordt bedoelt met ‘druk’, is bij slechts enkele sub-types een erkend symptoom. Bij de meeste sub-types is dit symptoom niet of slechts beperkt aan de orde, en dan laat ik nog even buiten beschouwing dat niet elke ADHDer die het ‘prototype drukke ADHD’ heeft niet 24/7 druk zal zijn. Dus nee, iemand met ADHD is zeker niet altijd druk en iemand die niet druk is kan zeker wél ADHD hebben.

2 ADHD gaat over na de kindertijd

Het zou voor veel ADHDers zo fijn zijn als ADHD magisch zou verdwijnen na de puberteit, 18e verjaardag of een andere mijlpaal die het volwassen leven moet inluiden. Geen chaos in het huishouden, stapels vergeten rekeningen in een la, moeilijkheden op het werk door te laat komen, blessures door impulsieve acties, weken blut zijn door een gat in je hand en weet ik wat nog meer. Gewoon, omdat je volwassen bent en ADHD ineens is verdwenen. Zo’n feest is het niet en de uitdagingen zijn permanent. Mettertijd worden we handiger in het omgaan met de symptomen, het leven vormgeven wat bij ons past en de grenzen van ons kunnen respecteren. De strijd blijft en het gaat niet vanzelf. Als je ziet dat iemand als volwassene rustiger en stabieler lijkt, geef diegene dan een groot compliment. Hij of zij heeft er keihard voor gewerkt.

3 ADHD bestaat niet / is een verzinsel van de farmaceutische industrie / bestond vroeger niet / kinderen zijn gewoon druk

Super, dan zijn bij deze al mijn problemen opgelost. Wat is het devies? Rondje rennen, strengere ouders/leraren/collega’s, gewoon niet zeuren of iets anders? Geloof mij, ik heb van alles geprobeerd en met mij nog miljoenen ADHDers die hun weg proberen te vinden in het leven. Geef ADHD een andere naam, hussel de sub-types door elkaar, verander de therapie, het maakt mij niks uit. De symptomen zijn echt en de lijdensdruk is echt. Stellen dat ADHD niet bestaat of een verzinsel ondermijnt mijn symptomen en lijden, dat maakt me wel wat uit! Hiermee maak je namelijk mijn leven nóg ingewikkelder en je maakt me heel verdrietig. In plaats van ondermijnen van andermans gevoel en ervaring, ga op zoek naar een oplossing! Daar ben ik zelf namelijk ook heel benieuwd naar.

4 Visolie / meditatie / acupunctuur / linksdraaiende kamelenyoghurt werkt beter dan medicatie

Wat voor jou werkt, werkt misschien niet voor mij en andersom. Sommige mensen draaien geweldig op Concerta, ik ging daarop helemaal mis en raak dat spul nooit meer aan. Ik ben nu Rélecs aan het proberen (LTO3) en dat lijkt bij mij erg goed te gaan, terwijl een vriendin die er tegelijk mee is gestart er totaal niet van kon slapen en na enkele dagen moest stoppen. Elk lijf is anders, dus één hulpmiddel werkt zelden (nooit) voor iedereen. Tips uitwisselen is natuurlijk prima en zeer welkom, maar ga mij niet vertellen wat ik wel en niet moet doen gebaseerd op de ervaring van één buurman/nichtje/collega. Mijn lijf is anders dan dat van hen dus wat werkt voor mij is mogelijk ook anders dan dat van hen. Tips en inspiratie zijn prima, dwingend advies niet.

5 Medicatie is drugs

Net als paracetamol, chemokuur, penicilline, neusspray en antibiotica is medicatie voor ADHD (psst, er zijn meerdere middelen op de markt naast het verguisde Ritalin) een middel wat je niet achteloos moet nemen. Niet voor niks word het grootste deel van de medicatie voor uiteenlopende aandoeningen voorgeschreven en gecontroleerd door een arts. Mensen die medicatie gebruiken voor ADHD-symptomen worden ingeregeld onder begeleiding van een arts, meestal een psychiater, en begeleid door dezelfde arts of de huisarts. Periodieke controle van bloeddruk en werking van de medicatie is in principe standaard procedure. Bij elk medicijn is het belangrijk om af te wegen of de voordelen groter zijn dan de nadelen of eventuele bijwerkingen. Ik ben een grote meid en kan heel goed zelf samen met mijn arts bepalen wat ik aan hulpmiddelen gebruik. Ik bemoei me niet met de keuze in medicatie bij patiënten met allergie, blaasontsteking, migraine of terminale ziekten, dus ik zou het erg op prijs stellen als ik ook zelf mag besluiten over mijn eigen medicijngebruik.

6 Als dat ADHD is, dan heb ik het ook I

Soms hoor ik bovenstaande uitspraak en vraag ik me af waarom degene die de zin uitspreekt nooit eerder onderzoek heeft gedaan naar ADHD, want in mijn ogen ben je een zeer goede kandidaat voor de diagnose. Ik denk dat ADHDers een ADHD-sensor hebben en andere ADHDers aantrekken. Ik zie een soort herkenning in de manier van doen en denken, als mensen dan gekscherend over de diagnose praten denk ik dat ze zichzelf verschrikkelijk tekort doen. Kennis over hoe je in elkaar steekt en dat er anderen zijn die zo werken kan wonderen doen voor je zelfbeeld en begrip voor jezelf. De “dan heb ik het ook” vind ik dan vaak minder erg, omdat ik weet dat er een kern van waarheid inzit waarvan ik hoop dat de ander daar ooit wat mee gaat kunnen. Hopelijk werkt gedoseerd informatie geven om de herkenning in de diagnose aan te wakkeren. Weten wat je hebt maakt vaak zo’n enorm verschil.

7 Medicatie bij ADHD is onnodig

Dat zou fijn zijn, maar helaas is dit voor veel mensen utopisch. ADHD-symptomen zijn niet alleen lastig voor de buitenwereld zoals soms wordt gedacht, ADHD is ontzettend lastig voor jezelf. Om mee te draaien in je eigen leven én de veeleisende maatschappij is het zaak om goed beslagen ten ijs te komen. Voor veel mensen met ADHD is het, zelfs na allerlei andere aanpassingen in het leven, noodzakelijk om medicatie te gebruiken. Niet om het ‘makkelijker’ te maken, maar om überhaupt het hoofd boven water te houden. Stellen dat medicatie onnodig is bij ADHD, is een directe aanval op de ernst van de aandoening. Hoe licht of zwaar je ADHD ook ervaart, voor een groot deel van de ADHDers is leven met medicatie, begeleiding, aanpassingen en noem het op nog steeds verre van ‘normaal’ en comfortabel. Wanneer iemand kiest voor ADHD-medicatie is dat uit noodzaak, niet voor het gemak of de gezelligheid. Daarbij komt dat deze mensen in de regel talloze andere opties hebben geprobeerd voordat medicatie wordt uitgetest, meestal wegens het stigma wat rust op ADHD-medicatie.

8 Als dat ADHD is, dan heb ik het ook II

Mensen die de symptomen bagatelliseren of willen ondermijnen met de uitspraak “dan heb ik het ook”, gaan er meestal vanuit dat je ‘wel eens’ last hebt van de symptomen. De uitleg dat het continue en structureel is en zelfs verlammend werkt wil ik geven, maar dan stop ik ermee. Het is onmogelijk om de aandoening in al haar nuances en uitingsvormen te vatten, zeker als de luisterende partij niet wil begrijpen wat ik probeer te zeggen. Ik ga de discussie over wat ADHD is, medicatiegebruik en ADHD-symptomen niet aan. Mezelf verdedigen over hoe ik in elkaar steek kost me onevenredig veel energie, dat is het me niet waard. Zodra de woorden ‘label’, ‘stempel’ of ‘dat heb ik ook weleens’ vallen, weet ik dat het gesprek voor mij de moeite niet is. Een enkele keer kom ik de uitspraak tegen, meestal probeer ik het te mijden. Jammer genoeg betekent dit onbegrip vaak ook een verwijdering in het onderlinge contact, maar omdat ik het me zo aantrek is dat vaak de enige optie. Ik praat open over hoe ik in elkaar steek en waar ik moeite mee heb, daarbij verwacht ik een serieuze gesprekspartner. Het gevoel wat ik krijg als ik niet serieus wordt genomen en niet mag zijn zoals ik ben is het me simpelweg niet waard.

9 Iemand met ADHD heeft een gebrek aan wilskracht / doorzettingsvermogen / intelligentie

Zie eerder punt over het hoofd boven water houden en op de tenen lopen, dan zal je hopelijk inzien dat een gebrek aan wilskracht of doorzettingsvermogen ab-so-luut niet aan de orde is. Natuurlijk zijn er situaties en gevallen waarin het aan wilskracht of doorzettingsvermogen ontbreekt, maar over de hele linie kost het ons ADHDers meer wilskracht en doorzettingsvermogen om te functioneren en mee te komen met de ‘normale’ mensen. Om dit te kunnen volhouden zijn creatieve en vernuftige trucs en short-cuts nodig, anders is het niet vol te houden. Veel mensen met ADHD zijn noodgedwongen creatief, intelligent en oplossingsgericht. We zetten door tot we erbij neervallen, anders waren we nooit zover gekomen dat de rest van de wereld denkt dat we redelijk functioneren!

10 ADHD komt door teveel suiker eten / computerspelletjes spelen / vrijheid als kind

In Nederland zijn we er als de kippen bij als we iemand anders kunnen vertellen hoe hij/zij iets moet doen. Bij trouwen, zwangerschap, opvoeden en ziekte staan we in de rij om andermans keuzevrijheid in te perken. Ik ben er zelf behoorlijk allergisch voor, zeker als de ongevraagde dwingende adviezen gepaard gaan met een onmetelijke dosis onwetendheid en onbegrip. Dat is namelijk vaak aan de orde als het gaat over waar ADHD vandaan komt of hoe het moet worden opgelost. “Je moet hem gewoon strenger aanpakken”, “Vroeger speelden we altijd buiten, nu zitten die kinderen achter de computer en hebben ze allemaal ADHD” of natuurlijk “Van al die suikers in eten en drinken zou ik ook gaan stuiteren” zijn nog redelijk vriendelijke uitspraken om mensen met ADHD en hun ouders een structureel rotgevoel en gevaarlijk slecht zelfbeeld te geven. Kijk even naar de wetenschap en zie dat dit soort uitspraken simpelweg onwaar zijn. Het vinden van een routine met sporten, ontspanning, dagritme, voeding en hulpmiddelen is absoluut belangrijk om de symptomen van ADHD binnen de perken te houden. Maar suiker, computerspelletjes of vrije opvoeding zijn net zo min de veroorzaker van ADHD als dat ze een allesomvattende oplossing kunnen zijn. Als het zo simpel zou zijn, dan waren de problemen al lang opgelost.

Ben je op zoek naar verdere informatie over ADHD en wetenschappelijk onderzoek? Op onze pagina ADD of ADHD? staat informatie over de aandoening en links naar wetenschappelijke artikelen over uiteenlopende sub-onderwerpen. Wat zijn voor jou de ergste mythes en vooroordelen over ADHD?[:]

Re-integreren, hoe doe je dat?

Re-integreren, hoe doe je dat?

Geplaatst op door Danitsja

[:nl]Ineens is er een jaar voorbij en wordt het tijd om na te denken over re-integreren. Gelukkig ben ik op een punt waarop dat kan, nadenken over werk en weer mogen meedoen met de samenleving is niet meer puur fantasie. Ik begin me beter te voelen en het gevoel lijkt te beklijven. Omdat het herstel nog maar kort is, ben ik voorzichtig. Krijg ik een terugval, is dit een opleving, of gaat het nu echt beter met me? Ik heb geen antwoorden, maar toch ga ik voorzichtig stappen zetten om mettertijd te kunnen re-integreren. Zonder vaste baan om naar terug te keren is dat nog best een ingewikkeld verhaal.

Revalideren

De arts van het UWV zei in ons laatste gesprek dat revalidatie voor mij misschien wel een heel goede optie is. Dan kom ik terecht in een multidisciplinair team, wat zoveel betekent dat poppetjes met verschillende specialisaties zich met me gaan bemoeien, en kan breed worden gekeken wat we kunnen doen om mijn belastbaarheid te vergroten. Na een jaar steeds meer achteruit gaan ben ik wel toe aan vooruitgang en licht aan het einde van die eindeloze tunnel. Mijn zus die zo lief wat om mee te gaan met het gesprek kent de instantie waar de dokter het over heeft, zij heeft veel goede verhalen erover gehoord. Ik besluit het serieus in overweging te nemen, want of ik linksom of rechtsom beter ga worden boeit me niet zoveel. Als ik maar beter word!

Werken, maar wat dan?

Omdat ik vanuit een constructie met WW en freelance werk in de ziektewet terecht ben gekomen heb ik geen baan om naar terug te keren. Voor het congres heb ik af en aan werkzaamheden verricht, maar daarin ben ik volledig vrij mijn tijd en werkdruk zelf te verdelen. Dat is natuurlijk heel anders voor een structurele opdracht of een werkgever! Ik kan prima een freelance opdracht aannemen en daarmee aan de slag, maar dan mis ik nog steeds de structuur van het ergens op een bepaalde tijd moeten zijn en de samenwerking met collega’s. Heel eerlijk, ik denk dat ik me best nog kan ‘verstoppen’ als ik thuis een freelance klus oppak. Maar wat is dan een idee? Een baan voor weinig uren met minimale verantwoordelijkheden, vrijwilligerswerk, solliciteren en hopen dat ik snel opkrabbel? Ik heb het ei van Columbus nog niet gevonden.

Eerste stappen

De eerste stappen heb ik gezet, dus begin augustus kan ik met een goed verhaal de arts van het UWV updaten over mijn plannen. Een van de meest memorabele momenten is de eerste keer dat ik weer kon gaan hardlopen. Na mijn rondje zat ik thuis op de bank en liepen de tranen over mijn wangen. Wat een opluchting dat ik weer wat kan! Dit is het startpunt om aan de slag te durven gaan met revalideren en re-integreren.

Structuur

Ik ben aan de slag gegaan met een weekplanning om zo mijn werkzaamheden te verdelen en monitoren, ik sta bijna elke dag op een normale tijd op en ik heb een kennismakingsgesprek bij het dierenasiel om in de zomerperiode als vrijwilliger aan de slag te gaan. Ik heb heel eerlijk verteld wat er aan de hand is en voorgesteld om twee dagdelen per week tot en met eind augustus aan de slag te gaan. Dan heb ik de structuur en verantwoordelijkheid om daar op tijd te zijn en het gevraagde werk te doen, thuis kan ik de werkzaamheden voor het congres oppakken en hopelijk ben ik snel in staat om ook een freelance klus op te pakken.

Aan de slag

Om mezelf te pushen aan de slag te blijven heb ik een schrijfcursus besteld, daarmee kan ik in elk geval aan de slag zonder dat een ander last heeft als het even niet lukt. Daarnaast heb ik een afspraak met de huisarts staan om me door te verwijzen naar het revalidatiecentrum, na de afspraak bij het centrum weet ik hopelijk wat meer over dat traject en de verwachtingen daarbij. Als ik daar wat meer zicht op heb en ik blijf me oké voelen, dan wil ik werkelijk gaan rondkijken voor een baan van maximaal drie dagen per week.

Echt weer meedoen?

Dat laatste, een baan zoeken, is vooral heel spannend, want voor mijn gevoel ben ik er echt al heel lang uit. Aan de andere kant heb ik er ontzettend veel zin in om me weer nuttig te maken en mee te draaien. Ik ben nog niet waar ik moet zijn, maar het gaat eindelijk vooruit. Nu is de grote truc de balans te bewaren en niet door te slaan naar overdreven optimisme of irrationele behoudendheid. Daar kan hopelijk sporten en yoga een mooie rol vervullen, dan ben ik weer even in het nu en kan ik ervaren of het allemaal nog gaat zoals het moet gaan. Ik hoop dat ik de lessen van mijn coach en psycholoog in elk geval nog regelmatig voor de geest kan halen en zo iets meer gebalanceerd de wereld in kan stappen. Want thuis zitten met 24 graden en zon klinkt leuk, maar niet als je langs de zijlijn staat te trappelen om mee te doen met het spel. Hopelijk zijn mijn dagen op de bank bijna geteld![:]

Eindelijk een stap vooruit

Geplaatst op door Danitsja

to do list
De afgelopen maanden ben ik druk geweest met mezelf. Dat klinkt vast veel leuker dan het is geweest. Overspannen zijn of een burn-out hebben, ik weet nog steeds niet wat nou precies het verschil is, is hard werken en een pittige manier om jezelf onder ogen te zien. Weggestopte gevoelens, oude angsten, intensieve emoties, negatieve aannames en niet werkende structuren worden langzaam maar zeker blootgelegd. Dit is heftig en confronterend en uiteraard ook doodvermoeiend terwijl ik al zo moe ben, maar heeft ook eindelijk die langverwachte stap vooruit veroorzaakt!

Toen was ik overspannen

Even een kleine terugblik, na een auto-ongeluk afgelopen zomer ging ik vrij snel achteruit. Het ging al een tijdje niet lekker, maar nu leek het helemaal mis. Eind augustus laat de huisarts weten dat ze denkt dat ik overspannen ben. Zo goed en zo kwaad als het gaat probeer ik overeind te blijven, maar pas in november klapt de boel echt. Ik zit vijf weken op de bank, zo uitgeput dat zelfs iets te eten maken in de middag teveel moeite is. Wanneer ik begin december eindelijk weer een beetje puf heb moet ik enorm oppassen om de verjaardagen en feestdagen te combineren met idioot veel ontspanning en rust. Eindelijk lijk ik na maandenlang moeizame ellende niet meer achteruit te gaan.

Intensief in therapie

Al sinds mei 2015 loop ik bij een GGZ-instelling. Eerst ben ik ruim vier maanden bezig om de diagnose te krijgen die ik al had, ADHD, terwijl ik aangeef op het randje van overspannenheid te balanceren. Wanneer ik eindelijk met andere medicatie kan starten in september en persoonlijke begeleiding krijg van een psycholoog in oktober, ben ik eigenlijk al veel te ver heen. Na mijn dal van vijf weken op de bank zitten in november merk ik dat ik nu pas echt aan de slag kan. Op aanraden van mijn nicht ga ik voor een kennismaking langs bij een coach, daarnaast ga ik aan de slag met een educatiegroep over ADHD, gegeven door mijn psycholoog. Sinds eind december ben ik bijna elke week een uurtje bij de psycholoog, een ochtend bij de coach en een ochtend bij de educatiegroep. Drie dagen in de week bezig zijn met ADHD, burnout en onderliggende problemen is intensief, sommige weken been ik het makkelijker bij dan anderen. Het is ook een vreemd concept om nu zo intensief in therapie te zijn, maar ik merk dat ik er zeer veel profijt van heb en eindelijk goede stapjes vooruit zet.

Nog een lange weg te gaan

Sinds november heb ik wat stappen gezet, sinds augustus ben ik zelfs best een eind gekomen. Maar ik heb nog een lange weg te gaan. Na bijna 25 jaar bepaalde strategieën en denkpatronen gebruiken en ruim 15 jaar mezelf structureel voorbij lopen heb ik enorm veel schade aangericht. Het is niet voor niks dat ik vijf weken nodig had om bij te komen, en ik denk zelfs dat ik mezelf zeker niet teveel tijd heb gegeven. Met hulp van mijn coach en psycholoog ben ik de lagen aan het afpellen om weer bij mezelf en mijn eigen gevoel te komen. Angsten, heftige aannames, negatieve emoties en rare verwachtingen van mezelf borrelen op, verwaarloosde en weggestopte delen van mezelf komen boven. Dit is goed natuurlijk, maar ook pijnlijk en confronterend. Relaties en gewoonten die goed leken te zijn blijken helemaal niet voor me te werken en er komt veel op me af. Deze vastgeroeste gewoonten en gedachten zullen altijd een valkuil blijven, maar door nu te leren wat bij mij past en dat mezelf te gunnen kan ik me hopelijk veel beter wapenen tegen mijn valkuilen en situaties waarin daar gebruik van wordt gemaakt ten koste van mezelf. Ik ben in elk geval blij dat ik al die toegevoegde lagen van me af kan gooien, want dat meedragen blijkt eigenlijk heel vermoeiend en helemaal niet zo fijn!

Naiad

Wat te doen met zoveel tijd?

Geplaatst op door Danitsja

to do listVoor het eerst sinds mensenheugenis, of in elk geval voor het eerst in heeeel lange tijd, heb ik vrij. Echt vrij. Ik heb niet alleen wat vrije dagen van het werk opgenomen, alle freelance klussen en mijn werkzaamheden als vrijwilliger heb ik overgedragen zodat ik drie weken he-le-maal vrij ben. Ook mijn eigen sites en pagina’s laat ik even voor wat het is. Echt even vrij! Dat klinkt heerlijk, maar het is al zo lang geleden dat ik niks moest dat ik me een beetje afvraag wat ik met al die tijd aan moet. Ik ben altijd aan het werk, al dan niet betaald. Dit doe ik al minstens 13 jaar zo, wat moet ik nu gaan doen met al die vrije tijd? Kan ik wel echt vrij zijn?

Workaholic neemt vrij…

Het afgelopen jaar ben ik druk bezig geweest met het voorbereiden van mijn huwelijk. Hierbij liep ik op bepaalde momenten aan tegen tijdgebrek en zelfs een flink energiegebrek. Als je fulltime werkt, meerdere websites beheerd, verschillende freelance klussen doet (al dan niet tegelijk) en bij meerdere organisaties als vrijwilliger aan de slag bent gooit een huwelijk regelen de agenda flink overhoop. Maanden geleden heb ik bij alle opdrachtgevers en organisaties aangegeven dat ik twee tot drie weken niet beschikbaar ben. Dat betekend naast de laatste zaken regelen voor het huwelijk ook een hoop overdragen, mensen inwerken, blogposts klaarzetten en ver vooruit artikelen schrijven. Stiekem ben ik best druk geweest met ervoor zorgen dat ik vrij kan nemen. Dit terwijl ik me dondersgoed realiseer dat alleen vrij nemen voor een paar weken niet genoeg is, ik kan dit zo niet blijven volhouden. Er moeten vroeger of later klussen gaan sneuvelen om mezelf wat ademruimte te geven. Maar ja, wat moet ik met die ademruimte aan?

Keuzes maken is niet mijn sterkste kant

Eerlijk gezegd kijk ik enorm uit naar iets meer rust in de agenda en in mijn hoofd! Iets minder moeten, minder continue bezig zijn met allerlei dingen die misschien helemaal niet zo belangrijk zijn. Het klinkt heerlijk, maar ik zie de bui al hangen. Ik heb die ruimte meer nodig wat betekent dat ik minder naast mijn werk moet gaan werken. Ik zal dus keuzes moeten gaan maken in organisaties en opdrachten waar ik mee verder wil. Nou is keuzes maken niet echt mijn sterkste punt én ik wil mensen niet teleurstellen, dus hoe ik dat moet gaan aanpakken is me een raadsel. Na deze weken vrij zal ik wel degelijk hiermee aan de slag moeten om mijn eigen schema haalbaar te houden. Nu stel ik het lekker nog even uit, dat komt na de vakantie wel weer!

Verveling ligt op de loer

Een paar weken niks moeten klinkt heerlijk, maar een paar weken niks doen is voor mij een enkeltje depressie. Een dag een beetje aanlummelen kan ik misschien nog wel, maar op dag twee begint de onrust bezit van me te nemen en moet ik me nuttig maken. Hoe ga ik dat in vredesnaam doen? Tegen de tijd dat deze blog wordt gepost is mijn bruiloft achter de rug en zit ik op nog onbekende bestemming te genieten van onze honeymoon. De fantastisch lieve mensen die deze reis voor ons hebben geboekt kennen ons door en door, dus ik ga er vanuit dat we na een dagje bijkomen en relaxen er weer lekker op uit gaan om de omgeving te verkennen. Als ik mezelf bezig kan houden en denk aan m’n rust nemen zou deze break het structurele gebrek aan energie een heel eind moeten kunnen verhelpen. Ik kijk er enorm naar uit en neem uit voorzorg voldoende boeken, papier en potloden mee om mezelf te dwingen bezig te blijven op een ontspannende manier.

Terug naar de realiteit

Het onvermijdelijke na zo’n break is natuurlijk dat je moet terugkeren naar de realiteit van het dagelijkse leven. Ik hoop van harte dat ik niet een te grote post-vakantiedip krijg en snel aan de slag kan met het herstructureren van de overvolle agenda. Mijn liefje mag wel wat meer aandacht krijgen op structurele basis, ik heb wat meer rust en tijd voor mezelf nodig, mensen die het dichtste bij me staan wil ik kunnen steunen zonder daarvoor een afspraak in te hoeven plannen en als we over enkele jaren naar gezinsuitbreiding gaan kijken wil ik daar echt van kunnen genieten zonder enorme cultuurshock te creëren omdat mijn agenda volledig om moet. Tijd om volwassen te worden! Het studentenschema wat ik bijna zes jaar na mijn afstuderen nog niet helemaal heb losgelaten mag nu plaats gaan maken voor iets meer rust en ruimte voor spontaniteit. Ergens kijk ik er ook wel naar uit om mezelf te bevrijden van de duizenden dingen die ik zou moeten doen. Natuurlijk is het belangrijk om je te blijven ontwikkelen en als vrijwilliger in te zetten, maar dat kan ook met mate. Ook ik kan dat met mate!

Naiad

Zoveel plannen en zo weinig tijd

Geplaatst op door Danitsja

volle agenda adhdEen tijd geleden, zo lang geleden dat ik me er een beetje schuldig over voel, zijn er wat hele leuke en zinnige onderwerpen voor blogs aangedragen via de Facebookpagina. Voortvarend ben ik met wat van die suggesties aan de slag gegaan en heb ik wat leuke blogs geschreven en laten schrijven. Super! Maar toen viel het een beetje stil. Ergens in mijn achterhoofd piept een stemmetje wat me er continue aan blijft herinneren dat ik nog wat openstaande suggesties heb. Toch blijft het liggen, waarschijnlijk omdat deze blogs wat gedegen onderzoek of een interview nodig hebben om zinnig te zijn. Tijd om aan de slag te gaan!

ADHD en je omgeving

Een belangrijk punt in het goed kunnen omgaan met ADHD is begrip en steun uit je omgeving. Een sterk sociaal vangnet maakt het leven sowieso een stuk makkelijker, zeker als je tegen zaken aanloopt die met ADHD te maken kunnen hebben. De onderwerpen die als suggestie zijn gegeven zijn onder andere het verschil tussen mannen en vrouwen met ADHD, hoe om te gaan met je omgeving wanneer deze ADHD niet accepteert en hoe om te gaan als ouder of partner met een ADHD’er. Hele zinnige onderwerpen, maar om daar echt wat moois van te maken moet ik minimaal vijf interviews gaan inplannen. Dat gaat dus op de to do lijst.

Denken als een ADHD’er

Dat ADHD’ers informatie anders verwerken en op een andere manier over zaken denken is ondertussen redelijk bekend. Hoe zich dat precies voordoet is weer wat minder duidelijk. Er is in de afgelopen decennia heel wat te doen geweest over de intelligentie bij ADHD’ers en andere personen met een ‘stoornis’. Absoluut een goed onderwerp voor een blog! Net zoals beelddenken wat bij veel ADHD’ers lijkt voor te komen. Maar om hier wat knaps over te schrijven moet ik echt even wat gedegen online onderzoek doen. Ik kan natuurlijk niet allerlei beweringen uit de duim gaan zuigen. Dit gaat ook op de to do lijst.

ADHD en andere aandoeningen

Dat ADHD vaak voorkomt in combinatie met andere aandoeningen is steeds bekender aan het worden. Zo komen dyslexie, dyscalculie, eetstoornissen en andere zaken in meer of mindere mate voor in combinatie met ADHD. Ook Oppositional Defiant Disorder (ODD) en PDD-NOS komen in combinatie met ADHD voor. Absoluut de moeite waard om eens in te duiken, maar wel onderwerpen waar wat gedegen onderzoek aan vooraf moet gaan. Ook het gebruik van Ritalin tijdens en voor de zwangerschap werd als onderwerp genoemd. Als dat net als Ritalin in combinatie met genotsmiddelen een redelijk onontgonnen gebied is, zal ik daar toch wel wat tijd in moeten steken. Dus nog een klusje op de to do lijst.

Ik ben jullie niet vergeten!

Dus ja, de to do lijst wordt alleen maar langer. Maar ik ben jullie niet vergeten! Ik focus me heel even op mijn bruiloft en ga daarna voortvarend aan de slag met interviews inplannen en onderzoek doen. Dit zijn onderwerpen waar zeker aandacht voor moet komen. Bij deze, het komt eraan. Heb alleen heel even geduld met me. Het huishouden en werk staan ook nog op diezelfde to do lijst…

Naiad

Burgerlijk zijn gaat me verrassend goed af

Geplaatst op door Danitsja

Screenshot_2014-07-15-15-59-47Niet doorvertellen hoor, ik heb deze week amper iets in de agenda staan! Ik heb ineens tijd om thuis aan te rommelen, een tijdschrift te lezen (de Cosmo van februari om precies te zijn), naar de stad te gaan met mijn zus zonder weken van te voren een afspraak in te plannen en naar het strand te gaan wanneer het lekker weer is. Als je kijkt naar mijn agenda van afgelopen maanden (voorbeeldje bijgevoegd van mijn eigen agenda), snap je mijn vreugde. Er kwam even niks op mijn pad, ik zocht het niet op en voila, een week tijd!

Thuis is fijn

Uiteraard is thuis fijn, daar is het een thuis voor. Maar als je mijn agenda voor de grap op een willekeurig moment inkijkt lijkt het net alsof ik mijn huis ontvlucht. Terwijl ik juist probeer regelmatig thuis te zijn om tijd te spenderen met mijn lief, te ontspannen en wat klusjes te doen die toch echt in dat huis wat ik thuis noem moeten gebeuren. Nu ik geen verplichtingen heb die ik mezelf heb opgelegd, al dan niet weken van te voren, kan ik hier echt van genieten. Het kost me minder moeite om even de keuken op te ruimen, de vaatwasser aan te zetten of de wasmachine vol te gooien. Ik wil graag lekker aan kant zitten om te genieten en heb voor m’n gevoel meer tijd voor de kleine klusjes. Ik voel met niet opgejaagd om het te doen waardoor het zoveel makkelijker gaat. Ik geniet er nu echt van om thuis te zijn.

Altijd wat te doen

Uiteraard heb ik altijd wat te doen en staat mijn kop nooit stil. Ook thuis heb ik nog veel te veel liggen waar ik mee aan de slag moet/wil. Dat ik de Cosmo van februari lees zegt wel wat, sindsdien heb ik geen tijd gehad om een tijdschrift te lezen. Ik was ofwel op pad, ofwel te uitgeput om maar iets te doen wanneer ik wel heel even de tijd had om op de bank te zitten. Deze week heb ik ook een lijstje voor mezelf gemaakt, maar de enige die wat over dat lijstje te zeggen heeft ben ik zelf. Geen afspraken of externe factoren, gewoon een lijstje met dingen die ik graag wil afronden en op m’n gemak wil kunnen doen. Dus ja, ik zit nog steeds niet stil. Maar ik zit wel meer in het moment.

Burgerlijkheid bevalt best

Burgerlijk zijn is sinds mijn puberteit iets geweest om je enorm tegen af te zetten. Dat je in de puberteit je afzet snap ik, maar om de een of andere reden is die negatieve connotatie bij velen blijven hangen. Bij mij niet bewust, maar blijkbaar onbewust in combinatie met ADHD is er wel een verband te vinden. Al enkele jaren bedenk ik me dat mijn leven wel heel drastisch moet gaan veranderen wanneer we een gezinnetje willen gaan stichten. Vrijwillig betrokken zijn bij zeven verschillende organisaties naast een fulltime baan, freelance opdrachten, een huishouden, relatie en druk sociaal leven zijn naast een gezin een beetje te veel van het goede. Deze week blijkt een leuke test. Natuurlijk ben ik pas net begonnen met deze relaxweek, maar alleen het idee al dat ik deze week niks moet geeft me enorm veel rust. Tijd dus om mijn werkzaamheden extern iets in te perken en me vaker met een kop thee en dekentje op de bank te nestelen. Gezellig naast poes en man, veel burgerlijker wordt het nog even niet.

Naiad

Kinderen worden groot, soms zelfs bejaard

Geplaatst op door Danitsja

Interview Trudy Dehue

De heisa rondom Ritalin is uiterst vermoeiend als je het mij vraagt. Natuurlijk is medicatie nemen altijd iets waar je serieus over na moet denken, maar er zijn echt heel weinig mensen die ‘voor de gezelligheid’ medicatie innemen of voor het gemak hun kinderen voorschotelen. Het is een hulpmiddel waar je serieus mee om moet gaan. De meeste mensen doen dat, dus veroordeel ze niet van een afstand of ongehinderd door enige kennis en ervaring. Kom dan met een constructieve oplossing! Iets wat me helemaal stoort aan deze discussie is dat zijdelings het ‘idiote idee’ dat ADHD bij volwassenen voorkomt ook even onderuit wordt geschoffeld. Zijn we echt weer 10 jaar terug in de tijd?

Zoveel onbegrip bij ADHD bij volwassenen

ADHD komt voor bij mensen van alle leeftijden want het is niet te genezen. Zo simpel is het. Waarschijnlijk is de indeling of definitie van wat we nu ADHD noemen over een aantal jaar wat aangepast, maar dat is het nog steeds niet te genezen en groei je er ook niet overheen. Dus ja, ADHD gaat niet weg na je 18e verjaardag, wanneer je in de peno- of menopauze komt of als je in een verzorgingstehuis zit. De symptomen zullen in de ogen van de buitenwereld vervagen of zelfs verdwijnen, maar dat is voor de ADHD’er zelf echt niet zo. De storm in je hoofd gaat niet weg, je leert er alleen beter mee omgaan. Over de zinsnede “hoogbejaarden met ADHD!” van journalist Wybo Algra kan ik me ontzettend opwinden. Ja, hoogbejaarden die als kind ADHD hadden, hebben dat nog steeds! De bejaarden van nu wisten dat toen niet, maar dan kunnen ze het nog wel hebben. Er zijn vermoedens dat Leonardo da Vinci en Einstein ADHD hadden, dus oma van 78 komt dan net zo goed in aanmerking voor het labeltje (als ze dat zou willen).

Ik ben volwassen en heb ADHD

Ik heb ADHD en functioneer prima. Mensen die mij leren kennen zullen bij mij niet zo snel aan ADD denken, laat staan ADHD! Het is toch echt zo. De mensen die mij wat beter kennen waren namelijk niet verbaasd over mijn diagnose eind 2010. Die kennen mijn idioot drukke agenda, hak-op-de-tak-gesprekken en drie zinnen die tot een worden samengevoegd, mijn aandachtsspanne voor saaie klusjes en hobby’s die ik twee maanden volhoud. Ik heb een goede opleiding afgerond, mijn enige schuld is een hypotheek, ik heb geen verslaving die mijn functioneren beïnvloed en ik heb een kantoorbaan. Yes, een kantoorbaan! Gelukkig geeft mijn manager me de ruimte om zoveel als mogelijk taken te doen op de momenten dat ik daar m’n kop bij kan houden en steunt me in het vinden van nieuwe uitdagingen binnen mijn functie. Ondanks dat ik regelmatig tegen de grenzen van kantoortijden, mijn werk en mijn gebrek aan concentratie aanloop kan ik redelijk mijn ei kwijt binnen het bedrijf. Daar ben ik mee gezegend! Mijn manager durft te vertrouwen op mijn verantwoordelijkheidsgevoel en hoge werktempo, alleen dat al maakt een wereld van verschil. Maar dat neemt niet weg dat ik wel degelijk tegen moeilijkheden aanloop die te maken hebben met ADHD. Ik kan er aardig mee omgaan en symptomen verbergen in situaties waarin dat nodig is, maar mijn ADHD is zeker niet genezen!

We voeren de strijd niet alleen

Sinds ik deze website ben begonnen (eind 2010) is er een hoop gebeurd. Veel initiatieven voor volwassenen met ADHD zijn opgestart en dat steunt me in het doel wat ik met deze site heb: een genuanceerd en positief beeld schetsen van ADHD bij volwassenen. Veel van deze initiatieven komen van mensen die zelf ADHD hebben of in hun directe omgeving ADHD’ers hebben rondlopen. Dat is fijn en ik ben enorm trots om daar onderdeel van uit te maken. Maar meer nog steunt het me dat we deze strijd niet alleen hoeven te voeren. Steeds meer professionals spreken zich uit voor zinnige hulp en coaching, inclusief medicatie waar nodig, voor volwassenen met ADHD. Wanneer ik dit artikel in de Gelderlander lees groei ik een paar centimeter. Oke, het gaat niet over volwassenen met ADHD. Maar wel over het schetsen van een genuanceerd beeld bij het gebruiken van Ritalin. Het is voor veel ouders een laatste strohalm of enige middel wat werkt om het leven van hun kind en diens omgeving op de rit te krijgen. Niet om het makkelijker te maken, er zelf minder werk aan te hebben of om de kids lekker rustig te houden. Om het leven op de rit te krijgen. Vaak is de beslissing om medicatie te gebruiken een zware, zeker als je dat besluit voor je kind moet nemen. Wat een fijn idee om te lezen dat niet alle media meelopen in de hetze tegen Ritalin, maar dat er ook nog journalisten zijn die op zoek gaan naar het verhaal achter de heisa. ADHD’ers zijn niet allemaal ontspoord, verslaafd of gedoemd te mislukken. Maar wat zinnige hulpmiddelen helpen wel degelijk om dat te voorkomen. Want eigenlijk zijn we hele leuke, flexibele, creatieve, energieke en fijne mensen. We hebben alleen een steuntje in de rug nodig. En ja, dat steuntje hebben we echt nodig!

Naiad

Blanco, dus wat nu?

Geplaatst op door Danitsja

to do listDaar ging ik, met m’n goede voornemens. Via een vriendin heb ik een paar interessante artikelen doorgestuurd gekregen die ik kan gebruiken als inspiratie voor een blog. Daar word ik ontzettend blij van. Natuurlijk kijk ik er wel een beetje tegenop, drie wetenschappelijke artikelen doorworstelen van tientallen pagina’s is geen peanuts. Ik heb mijn wetenschappelijke diploma zo’n zes jaar enthousiast laten verstoffen, dus ik zal de kennis weer even op moeten lepelen. Vol vertrouwen plande ik dit artikel voor mezelf in, maar het leven ging met mijn agenda aan de haal en ik ben er nog niet aan toegekomen. Aangezien er elke week op woensdag een blogje op de site wordt gepost begint de tijd te dringen. De minuten tikken veel te snel weg en ik ben blanco.

Teveel aan m’n hoofd

Dat ik even blanco ben is niet zo heel raar. Ik heb momenteel heel veel aan m’n hoofd. Natuurlijk heb ik werk, projecten, huishouden, sociaal leven, familie, relatie, bruiloft te plannen en vrijwilligerswerk, maar dat heb ik altijd al lopen en dat gaat prima. Gooi bovenop die stapel taken nog wat langdurige emotionele stress en de rek is eruit. Ik ben een beetje op, klaar, ik wil m’n hoofd leegmaken en alleen maar met leuke dingen bezig zijn. Niet nadenken, geen verplichtingen en bij voorkeur met het zonnetje op m’n bol van een koud drankje genieten. Even helemaal niks om me druk om te maken. Maar ja, zo zit ik natuurlijk niet in elkaar.

Klussen schuiven in de agenda

Nou kan ik heel boos en teleurgesteld gaan zijn op mezelf en dat ik niet de planning heb weten te volgen die ik mezelf heb opgelegd, maar dat heeft niet zoveel zin. In plaats daarvan ram ik dit blogje eruit zonder echt op te letten waar ik heen ga met mijn verhaal. Misschien is het warrig, misschien ook niet. Ik kan in elk geval weer een vinkje op m’n lijst zetten en me voornemen om volgende week aan de slag te gaan met de eerder genoemde artikelen. Het heeft weinig nut om mezelf nu te gaan pushen terwijl de kracht en motivatie ontbreken. M’n agenda staat vol genoeg om mezelf voor te houden dat ik nuttig bezig ben, volgende week kijken we wel weer verder. Het blog over de artikelen schuift op in de agenda en misschien schuif ik wat andere afspraken ook wel door. De zon schijnt toch pas zaterdag, dus even lekker cocoonen kan geen kwaad.

ADHD-hoofd staat niet stil

Natuurlijk staat mijn hoofd nooit stil en blijf ik nadenken en piekeren. Maar ik kan mezelf wel de ruimte geven om even soort van pas op de plaats te doen. Uiteraard slaat emotionele stress op mijn toch al belabberde slaapritme, dus de vermoeidheid raast enthousiast door m’n lijf. Door te praten, grenzen te stellen en te luisteren naar mijn lichaam hoop ik dit verdoofde gevoel snel kwijt te raken. Waarschijnlijk ziet de wereld er morgen weer heel anders uit, gisteren zag de wereld er ook anders uit en reageerde ik ook heel anders op mijn emoties. Toch jammer dat ik precies vandaag die zelfbedachte deadline heb staan. Maar ach, ook dat houd me op de been!

Naiad

Dromen over de toekomst

Geplaatst op door Danitsja

druk_kind2Een van de dingen waar ik met regelmaat tegenaan loop is dat ik in de toekomst leef. In het hier en nu zijn, genieten van het moment, dat blijft lastig voor mij. Er zijn momenten waarop ik mezelf kan dwingen of de situatie ernaar is dat ik echt even kan ‘zijn’ zonder dat ik met mijn hoofd met hele andere dingen bezig ben. Die momenten koester ik. Al is het ook niet alleen maar slecht om vooruit te kijken. Dromen mag altijd!

Dromen over later

Met een goede vriend kan ik heerlijk zeuren over het leven en plannen smeden om de wereld over te nemen. Wanneer wij samen op een terrasje zitten is het een soort Pinky & The Brain verhaal, waarbij we uiteraard zelf Brain zijn als het gaat om de plannen voor ons eigen leven. We dromen over een gave baan waarbij we niet meer met zeurende klanten te maken krijgen, collega’s die met vervelende vragen komen niet bestaan en we ons eigen werk creëren. In dit scenario zijn we allebei eigen baas en werpen we ons op uiteenlopende en uitdagende opdrachten. Dat ik een beetje moeite heb met mezelf motiveren als er geen strakke deadline is en het voor mij de komende jaren waarschijnlijk volledig onhaalbaar is om als zelfstandige te gaan werken vergeten we even. Als ik kritisch naar mijn werk kijk heb ik veel meer uitdaging en afwisseling nodig om enthousiast te blijven. Mijn kwaliteiten worden te weinig benut, ik zie nu al voor me hoe ik dat later helemaal anders wil gaan doen.

Tijd voor rust en ontspanning

Wanneer ik kijk naar mijn toekomst hoop ik van harte dat ik wat meer ruimte kan inbouwen voor rust, ontspanning en spontane acties. Vorige week blogde ik al over mijn overvolle agenda, dat is echt een puntje van irritatie voor mezelf en mijn omgeving. Ik ben altijd druk. Druk met werk, projecten, eigen sites, familie, vrienden, vage kennissen uit de brand helpen. Door mijn grote netwerk en enorme enthousiasme weet ik mezelf bijna structureel vol te plannen. Ik hoop dat ik de komende paar jaar (of dagen, nog beter) iets meer ruimte voor mezelf en de mensen heel dicht om me heen kan inbouwen. Dan kan ik eindelijk eens die stapel boeken gaan lezen die eerder groeit dan krimpt, echt aan de slag met mijn schilderhobby die niet van de grond komt en mijn voornemen om gitaar te leren spelen op te pakken. Als dat op de rit is wil ik me ook verder gaan ontwikkelen in het schrijven van allerlei teksten en programmeren van websites. Dus die vrije tijd heb ik nu alweer volgepland…

Het grotemensenleven

Uiteraard heb ik allerlei wilde ambities als het om mijn carrière gaat, maar ik probeer wel een beetje realistisch te blijven. Hopelijk gaat het me lukken om richting de webredactie, social media of project management een baan te vinden waarin ik mijn kwaliteiten volop kan inzetten en me echt nuttig kan maken. Ondertussen moet ik niet vergeten dat ik een workaholic ben die haar familie en toekomstige gezin ook heel hoog op de agenda heeft staan. Mijn vriend en ik gaan over een paar maanden trouwen en kindjes staan ook nog wel ergens in de planning. Ik kan nu leuk bedenken dat ik een spannende carrière move wil gaan doen, maar ik wil toch ook niet vijf dagen per week de toekomstige kids wegbrengen omdat mama alleen maar aan het werk is. Want in de toekomst zie ik echt een gezinnetje met mijn lieve wederhelft, een fijne baan waar ik mijn ei in kwijt kan, waarschijnlijk nog wel een of twee projecten waar ik me weer instort en heel misschien tijd voor die stapel boeken. Dat is een heel ander leven dan van afspraak naar afspraak rennen, plannen voor het weekend minstens drie weken van te voren weten en structureel het gevoel hebben dat ik te weinig thuis ben. Misschien moet ik daar maar wat meer over gaan dromen, dat wordt het hopelijk vanzelf werkelijkheid.

Naiad