Categorie: Onrust

Hardnekkige ontevredenheid

Hardnekkige ontevredenheid

Geplaatst op door Danitsja
Foto: Carlijn van den Broek

Ken je dat gevoel dat je nooit genoeg doet, hoe zeer je ook je best doet? Ik kan mijzelf daar enorm mee in de weg zitten. Altijd het idee dat ik veel meer zou moeten doen, om gek van te worden! 

Nooit genoeg gedaan

Of ik nou de hele dag in touw ben geweest of op mijn kont heb gezeten, het is nooit genoeg. Of ik nou thuis ben of op het werk, ik denk dat ik ongelooflijk veel moet kunnen doen op een dag. Zowel thuis als op het werk begin ik mijn grenzen tegen te komen. Niet heel relaxed, want ik hou stiekem vast aan de onrealistische verwachting die ik van mezelf had. Teleurstelling ligt op de loer. Toevallig iets waar ik niet heel graag mee omga. Wat te doen?

Wat doe ik op een dag?

Op het werk zijn talloze dingen te doen die ik met veel enthousiasme oppak. Dit resulteert in strakke werkplanningen voor mijzelf die ik niet altijd haal. Daar baal ik van. Ook al is het heel begrijpelijk dat ik niet 15 uur werk in 8 uur kan proppen, ik baal er wel van. Vorige week was ik een dag vrij en zette dit thema zich lekker voort. Ik had het idee dat er veel te weinig uit mijn handen was gekomen. Ik had niet de rust om stil te zitten, maar was ook niet tevreden met wat ik had gedaan. Zitten, opstaan, zitten en weer terug. Ik leek wel een vastgelopen filmpje. Ontevredenheid vierde de boventoon. Help!

Kwestie van perceptie

Aan het einde van de dag kwam mijn man thuis en vroeg wat ik had uitgespookt. Uiteindelijk was het nog best een lijst aan klusjes die ik heb afgewerkt. Terwijl ik opnoemde wat ik had gedaan, begon er een rust over me te komen. Ik hoefde niet ontevreden te zijn: het was meer dan genoeg voor die dag. Ik was moe, maar niet voldaan. Totdat ik het vanuit het perspectief van een ander kon bekijken. Laat het los!

Ademruimte

Het idee dat ik Superwoman ben met 48 uur in een dag is lastig te parkeren. Toch zal ik het een beetje los moeten laten en mezelf geen doelen moeten opleggen die niet haalbaar zijn. Door mijn planning voor de dag iets ruimer te nemen en tijd voor pauzes in te ruimen, heb ik wat ademruimte. Dat scheelt een hoop gedoe, ik slaap weer wat beter en kijk met meer tevredenheid terug op mijn dag. Het lukt me niet elke dag, maar bewust ruimte nemen voor pauzes en uitloop scheelt al heel wat.

Acceptatie

Accepteren dat ik niet de energie van een hele klas uitgelaten kinderen heb, zal ook zeker helpen. Gek genoeg is juist de acceptatie de sleutel naar meer kunnen doen. Want minder stress betekent meer slaap en daarmee meer concentratievermogen en efficiëntie. Op papier is het allemaal zo simpel, nu de dagelijkse praktijk nog. Ik ga het vandaag weer proberen!

Geen puf, geen zin

Geplaatst op door Danitsja

De afgelopen week ben ik niet vooruit te branden. Ik ben moe, heb eindeloos lang nodig om een taak op te starten en heb mijn kop er niet bij. Is het de post-vakantieblues, bijkomen van een fikse verkoudheid of een ‘gewone’ ADHD-dip? Ik weet het niet, maar ik ben er wel klaar mee.

Uitstellen als een baas

Ik hoef jullie niet uit te leggen dat ik in zo’n week werk kan uitstellen als een baas. Ik ga ervoor zitten, heb de juiste documenten op mijn laptop openstaan en doe vervolgens alles behalve datgene wat ik me heb voorgenomen. Een kopje thee maken, research doen voordat ik begin, mails lezen en dan heb ik wel een pauze verdiend om even te Facebooken of lunch te maken. Dat zonder dat ik ook maar een letter heb geschreven aan het stuk waar ik mee bezig wilde zijn. Wat een ramp! Het stellen van deadlines helpt, dus toen een vriendin appte of ik om 13.00 uur in de stad een kopje thee wilde doen ging ik als een speer aan de slag. Een uur om af te maken waaraan ik vakkundig urenlang niet was begonnen, het lukte zowaar. Kijken of ik mezelf vandaag weer kan motiveren door een deadline te stellen, want ik ben het uitstellen echt wel weer meer dan zat.

Moe zonder aanleiding

Het vervelende in zo’n week is dat de vermoeidheid flink de kop opsteekt. Ik ben krap een week terug van vakantie en heb een flinke verkoudheid achter de rug, toch denk ik dat het mezelf in de weg zitten ook flink wat energie vreet zonder dat ik het doorheb. Het voelt alsof ik moe ben zonder aanleiding en dat kan ik altijd lastig accepteren. Deze week probeer ik er een beetje aan toe te geven. Voldoende slapen, op tijd stoppen met werken, pauzes nemen en voldoende ontspannen gaan hier vast bij helpen. Het resultaat is er nog niet, maar juist nu is het belangrijk om de balans te houden. Niet stil zitten, maar ook niet doordraven. Hopelijk neemt de vermoeidheid dan vanzelf af!

Concentratie laat het afweten

Het concentratievermogen piekt niet echt in zo’n week. Wanneer ik eenmaal bezig ben dwaal ik binnen no-time af. Ik moet mezelf er steeds weer met de haren bijslepen om te zorgen dat wat ik doe ook af gaat komen. Lijstjes maken en taken opbreken helpt wel, dus dat probeer ik steeds te doen. Per alinea een mini-pauze is oké, maar tot die tijd moet ik bij de les blijven van mezelf. Gek dat zelfs datgene wat me het makkelijkste af zou moeten gaan nu een strijd is geworden. Ik probeer mezelf niet gek te maken en elke keer weer opnieuw te beginnen, maar het is lastig om de moed erin te houden. Ik kan dit, heus!

Eruit krabbelen

Soms heb ik een week waarin het gewoon even niet wil. Geen puf, geen zin en alles gaat stroef. Leuk is anders, maar ertegen vechten heeft geen zin. Accepteren dat het nu even zo is, taken opknippen en doelen bijstellen maakt al een hoop uit. Mezelf positief stimuleren helpt ook, want van in de put zitten ga ik niet wijzer worden. Gek genoeg vind ik in zo’n week het contact met anderen vaak lastig, maar is dat ook precies hetgeen wat me eruit trekt. Een kopje thee met een vriendin, een leuke serie kijken met mijn man, een gesprek voeren over een mogelijke nieuwe opdracht, het geeft weer nieuwe energie! Dus vandaag stel ik mezelf een deadline, schuif ik taken die niet vandaag hoeven door naar morgen, ga ik langs bij een vriendin en probeer ik tevreden te zijn met wat lukt. Dan begin ik volgende week hopelijk weer met nieuwe energie!

Medicatie als remedie

Geplaatst op door Danitsja

medicijnen

Vlak na mijn diagnose heb ik een tijdje van alles geprobeerd qua medicatie. Om te beginnen heb ik zes weken methylfenidaat gebruikt. Aanvankelijk was ik erg blij, ik had een proefdosering gekregen om daarna de QB test (computergestuurde test die hyperactiviteit meet) nogmaals uit te voeren. Ik voelde me ontspannen en toch mezelf. So far so good. Uit de QB test kwam desondanks nog behoorlijk wat onrust en missers, maar aanzienlijk minder dan met dexamfetamine en nog minder dan zonder. Dus besluit ik het vier weken te proberen.  Ik gebruik een opbouwschema, uiteindelijk mag ik naar 80 mg en kiezen voor wel of niet een avonddosering.

Uitproberen medicatie

Na zes dagen lees ik al in mijn dagboekje terug dat ik na twee uur onwijs onrust heb, het lijkt dan al uitgewerkt terwijl het dan op zijn best zou moeten werken. Mijn onrust lijkt te weinig te reageren op de methylfenidaat, de eerste paar dagen lijkt het wel wat te doen, maar het lijkt na een week zeker niks aan mijn focus te doen. Ook slaap ik de eerste weken erg slecht, ik lig tot half 5 wakker. Wel of geen melatonine lijkt geen invloed te hebben, de ene keer slaap ik juist goed zonder en de andere keer met. Na de evaluatie ga ik dus nog door tot zes weken, ik pak standaard vier keer 20 milligram, mijn slaappatroon verloopt hetzelfde als zonder medicatie. Ik voel me wel iets stabieler maar mijn gejaagheid is net zo op en af als anders.

Een ander middel proberen

De psychiatrisch verpleegkundige begrijpt, dit levert mij nagenoeg niks en daarom wil ik er ook niet mee doorgaan. Ik krijg Wellbutrin voorgeschreven, dit gebruik ik maar twee weken omdat ik eerlijk gezegd bang wordt van de bijsluiter en het voor mij gek voelt een anti-depressivum te slikken terwijl ik verre van depressief ben. Wel wisselt mijn stemming en wordt ik zelf ook behoorlijk tureluurs van die eeuwige opgejaagdheid die altijd in meer of mindere mate aanwezig is. Ik besluit toch nog eens de methylfenidaat te proberen. Hier slaap ik alleen zo onwijs slecht van en ik word flink chagrijnig door het slaapgebrek dat ik besluit te stoppen. Inmiddels ben ik ook niet zo tevreden met mijn behandelaar en volg ik mijn behandeling verder bij een ADHD coach.

Wat wil ik zelf?

Het heeft me wel wat geleerd. Ik begon de eerste keer met medicatie terwijl ik er zelf niet helemaal achter stond. Ik ben altijd heel voorzichtig met medicatie, ik denk al goed na voor een pijnstiller. Toch liet ik me vertellen dat ik niet zonder zou kunnen. Daar ging het fout, want dat kan iemand alleen maar zelf bepalen. Als ik aanzienlijk verschil had gemerkt was ik er zeker nog mee doorgegaan. Zeker één keer per week verzuipen in mijn eigen chaos is nogal wat. Ik heb maar beperkt invloed op mijn gejaagdheid, mijn stemming is een ander verhaal want die is zo beïnvloedbaar als een onzekere puber. Ik hoop binnenkort meer te leren over hoe hier mee om te gaan op de cursus Effectief met ADHD, die over zes nachten van start gaat.

ADHD en slaapproblemen

Spannend, maar heb er ook veel zin in. Een heel weekend weg bij mijn vrouw en dochtertje om aan mezelf te werken, dat is nieuw en spannend. Verwachtingsvol ga ik ernaartoe! Ik hoop goed uitgerust te zijn, want gemiddeld één keer per week slaap ik gruwelijk slecht. Niks wat er vooralsnog tegen helpt. Ik heb al zoveel geprobeerd: geen schermen een uur voor het slapen, melatonine, met de hond wandelen, een warme douche, de dag doornemen. Tot nog toe geen remedie, wel heb ik een verklaring. Ik ben zo vaak in mijn hoofd, ik kan dit vaak redelijk begrenzen. Ik houd me in en weet de onrust binnen de perken te houden, ik verleg mijn focus wanneer ik het voel opkomen zodat ik niet te veel afgeleid ben. Ik koppel een naam aan hetgeen wat me bezig houd en stop dit zolang in een spreekwoordelijk vakje in mijn hoofd. Maar vaak zo eens per week komt het gevoel omhoog. Wat erin zit, moet eruit!

Overdag en ’s avonds heb ik al een soort zenuwachtig pre-spreekbeurtgevoel en ’s nachts krijg ik mijn hoofd en lijf niet stil, ondanks alle remedies. Ik ben benieuwd of ik op de cursus ga leren om de boel beter te begrenzen zodat de bom niet ’s nachts barst, dat zou me een hoop slapeloze nachten schelen. Ik ben heel benieuwd!

Re-integreren, hoe doe je dat?

Re-integreren, hoe doe je dat?

Geplaatst op door Danitsja

[:nl]Ineens is er een jaar voorbij en wordt het tijd om na te denken over re-integreren. Gelukkig ben ik op een punt waarop dat kan, nadenken over werk en weer mogen meedoen met de samenleving is niet meer puur fantasie. Ik begin me beter te voelen en het gevoel lijkt te beklijven. Omdat het herstel nog maar kort is, ben ik voorzichtig. Krijg ik een terugval, is dit een opleving, of gaat het nu echt beter met me? Ik heb geen antwoorden, maar toch ga ik voorzichtig stappen zetten om mettertijd te kunnen re-integreren. Zonder vaste baan om naar terug te keren is dat nog best een ingewikkeld verhaal.

Revalideren

De arts van het UWV zei in ons laatste gesprek dat revalidatie voor mij misschien wel een heel goede optie is. Dan kom ik terecht in een multidisciplinair team, wat zoveel betekent dat poppetjes met verschillende specialisaties zich met me gaan bemoeien, en kan breed worden gekeken wat we kunnen doen om mijn belastbaarheid te vergroten. Na een jaar steeds meer achteruit gaan ben ik wel toe aan vooruitgang en licht aan het einde van die eindeloze tunnel. Mijn zus die zo lief wat om mee te gaan met het gesprek kent de instantie waar de dokter het over heeft, zij heeft veel goede verhalen erover gehoord. Ik besluit het serieus in overweging te nemen, want of ik linksom of rechtsom beter ga worden boeit me niet zoveel. Als ik maar beter word!

Werken, maar wat dan?

Omdat ik vanuit een constructie met WW en freelance werk in de ziektewet terecht ben gekomen heb ik geen baan om naar terug te keren. Voor het congres heb ik af en aan werkzaamheden verricht, maar daarin ben ik volledig vrij mijn tijd en werkdruk zelf te verdelen. Dat is natuurlijk heel anders voor een structurele opdracht of een werkgever! Ik kan prima een freelance opdracht aannemen en daarmee aan de slag, maar dan mis ik nog steeds de structuur van het ergens op een bepaalde tijd moeten zijn en de samenwerking met collega’s. Heel eerlijk, ik denk dat ik me best nog kan ‘verstoppen’ als ik thuis een freelance klus oppak. Maar wat is dan een idee? Een baan voor weinig uren met minimale verantwoordelijkheden, vrijwilligerswerk, solliciteren en hopen dat ik snel opkrabbel? Ik heb het ei van Columbus nog niet gevonden.

Eerste stappen

De eerste stappen heb ik gezet, dus begin augustus kan ik met een goed verhaal de arts van het UWV updaten over mijn plannen. Een van de meest memorabele momenten is de eerste keer dat ik weer kon gaan hardlopen. Na mijn rondje zat ik thuis op de bank en liepen de tranen over mijn wangen. Wat een opluchting dat ik weer wat kan! Dit is het startpunt om aan de slag te durven gaan met revalideren en re-integreren.

Structuur

Ik ben aan de slag gegaan met een weekplanning om zo mijn werkzaamheden te verdelen en monitoren, ik sta bijna elke dag op een normale tijd op en ik heb een kennismakingsgesprek bij het dierenasiel om in de zomerperiode als vrijwilliger aan de slag te gaan. Ik heb heel eerlijk verteld wat er aan de hand is en voorgesteld om twee dagdelen per week tot en met eind augustus aan de slag te gaan. Dan heb ik de structuur en verantwoordelijkheid om daar op tijd te zijn en het gevraagde werk te doen, thuis kan ik de werkzaamheden voor het congres oppakken en hopelijk ben ik snel in staat om ook een freelance klus op te pakken.

Aan de slag

Om mezelf te pushen aan de slag te blijven heb ik een schrijfcursus besteld, daarmee kan ik in elk geval aan de slag zonder dat een ander last heeft als het even niet lukt. Daarnaast heb ik een afspraak met de huisarts staan om me door te verwijzen naar het revalidatiecentrum, na de afspraak bij het centrum weet ik hopelijk wat meer over dat traject en de verwachtingen daarbij. Als ik daar wat meer zicht op heb en ik blijf me oké voelen, dan wil ik werkelijk gaan rondkijken voor een baan van maximaal drie dagen per week.

Echt weer meedoen?

Dat laatste, een baan zoeken, is vooral heel spannend, want voor mijn gevoel ben ik er echt al heel lang uit. Aan de andere kant heb ik er ontzettend veel zin in om me weer nuttig te maken en mee te draaien. Ik ben nog niet waar ik moet zijn, maar het gaat eindelijk vooruit. Nu is de grote truc de balans te bewaren en niet door te slaan naar overdreven optimisme of irrationele behoudendheid. Daar kan hopelijk sporten en yoga een mooie rol vervullen, dan ben ik weer even in het nu en kan ik ervaren of het allemaal nog gaat zoals het moet gaan. Ik hoop dat ik de lessen van mijn coach en psycholoog in elk geval nog regelmatig voor de geest kan halen en zo iets meer gebalanceerd de wereld in kan stappen. Want thuis zitten met 24 graden en zon klinkt leuk, maar niet als je langs de zijlijn staat te trappelen om mee te doen met het spel. Hopelijk zijn mijn dagen op de bank bijna geteld![:]