Danitsja[:nl]Geplaatst op 17 april 2006
Griekenland in de regen, alleen maar regen. Troosteloos, grauw en dor. Dat is een van de eerste tegenstellingen die opvallen in deze prachtige film. De film volgt het leven van een jonge vrouw, Eleni, en al haar tegenslagen. Het speelt zich af in de harde jaren 1919-1949 waarin deze vrouw zich ontwikkelt tot zorgzame echtgenote en moeder. Maar het leven zit in deze Griekse gemeenschap niet erg mee. Van alle kanten zijn revolutie- en oorlogsdreigingen die het leven van de mensen niet zeker stelt. De prachtige beelden met veel aandacht voor landschap en emotie benadrukken de ontwikkelingen nog sterker. Begeleid door prachtige muziek van Eleni Karaindrou die de kijker vastgrijpt en meesleept in het moment. Hoe verder de film vordert, hoe aangrijpender zij wordt. Wilskracht tegenover verdriet, liefde tegenover haat, kracht tegenover wanhoop. Want het verhaal begint pas echt bij de wanhoop van Eleni.
Haar gezin blijft geen tegenslag bespaard. Haar grote liefde Alexis probeert het geluk te vinden om zo voor haar te zorgen. Maar deze liefde is hun niet gegund, zijn vader wil namelijk met Eleni trouwen. Het verliefde stel vlucht en probeert in een kleine gemeenschap een leven op te bouwen. Maar de crisis, voortdurende druk en de dreiging van de Tweede Wereldoorlog maken het leven tot zorgelijk, onrustig en met een donker vooruitzicht. Het paar krijgt in het geheim een tweeling, twee jongens. Dit zorgt voor een hoop problemen, want hoe moeten de twee kinderen in deze chaotische wereld ooit opgroeien?
Alexis probeert met zijn accordeonspel een betere toekomst te geven aan zijn gezin terwijl Eleni het hoofd boven water wil houden. De kinderen groeien op en de oorlog komt steeds dichterbij. Alexis vertrekt naar Amerika om daar zijn geluk te beproeven en hoopt snel zijn familie mee te krijgen. Dit loopt helaas anders. Hij wordt ingezet in het Amerikaanse leger voordat er papieren beschikbaar zijn om zijn geliefden naar Amerika te halen. Eleni probeert de oorlog te overleven met haar twee zoons. Maar deze worden na enige tijd ook ingezet in het leger. Ze blijft alleen achter, zonder enig contact met ze op te kunnen nemen.
Eleni is compleet de weg kwijt als ze haar twee zoons niet kan bereiken of weet wat er met ze is. Op het moment dat zij werd opgepakt totdat haar twee zoons het leger ingingen heeft ze geen contact meer met ze gehad. In die tijd is ook haar dorp verwoest en heeft ze dus geen houvast meer aan haar oude leventje.Geen informatie over haar zoons en amper correspondentie met haar geliefde. Compleet radeloos gaat ze op zoek naar wat er is gebeurd met haar gezin. Wanhoop, verdriet, verlies en woede wisselen elkaar af. Een vrouw die zoveel meemaakt en toch doorgaat om te weten wat er gaande is. De beelden gecombineerd met de muziek,het troosteloze landschap en de emoties in het gezicht van deze vrouw gaan op sommige momenten door merg en been.
Het mooie aan deze film is toch echt de manier waarop dit alles in beeld is gebracht. Er is veel aandacht voor de landschappen, de regen, het troosteloze dorp, de emoties van de karakters. De shots zijn vrij lang en ook langzaam, maar door de emoties die worden uitgebeeld geven ze heel wat mee aan het gevoel voor de kijker. In alles wat er te zien, horen en voelen is dringt het gevoel van wanhoop en verlies door. De eeuwige regenbuien, de grauwe en dorre omgeving, de stiltes of juist de dramatische muziek. De film duurt wel heel erg lang, dat had niet zo gehoeven. Veel stukken uit de film zijn langdradig, overbodig of gewoon minder interessant. Dat is niet erg omdat het allemaal mooi in beeld is gebracht, maar na twee uur kijken is het wel genoeg geweest. Een prachtige film, vooral cinematografisch, maar toch wel een hele zit.
“… je boog je voorover en streek met je hand over het natte gras. Toen je je hand optilde vielen enkele druppeltjes naar beneden… als tranen op de aarde…”
Danitsja Koster
Geplaatst op XI Online[:]
