Danitsja[:nl]
Geplaatst op 8 oktober 2014
Het maken van keuzes en naleven van mijn zelf-bepaalde prioriteiten is al zo lang ik me kan herinneren een uitdaging. Ik schud met gemak een lijstje met zinnige prio’s uit mijn mouw hoor, maar me er daadwerkelijk naar gedragen blijft toch best een gedoe. Ik moet dan keuzes maken en daar ben ik niet zo goed in. Sterker nog, ik heb er eigenlijk een hekel aan. Want waarom kan niet alles gezellig tegelijk? Ik loop wel een stapje harder, dan doen we alles lekker wel. Ja, daar is dus precies de valkuil. Tientallen ballen in de lucht kunnen houden omdat ik me continue een slag in de rondte ren, dat gaat natuurlijk een keer mis!
Erkennen is stap één, toch?
Gelukkig gaat het dit keer niet mis. Ik zie namelijk nu al aankomen dat ik dingen niet ga redden omdat het teveel is en ik me te lang heb overladen met alles tegelijk door geen duidelijke keuzes te maken. Ik heb, naast een aantal projecten waar ik mee bezig ben en een fulltime baan, een pittige freelance klus en ik ben net begonnen met een cursus. De twee laatste zaken zullen me de komende 9 tot 12 maanden goed bezig houden dus het is tijd de agenda iets op te schonen. Anders heb ik simpelweg geen tijd om te slapen en dat lijkt me niet heel erg gezond. Ik erken dat ik niet altijd alles tegelijk kan doen puur gebaseerd op een hoog werktempo, soms moeten dingen wijken voor zaken die belangrijker zijn. Helemaal niet zo leuk en gezellig…
Stap twee is mensen teleurstellen
Ja, zo zie ik dat echt. Het aangeven dat ik me minder of niet meer kan inzetten voor een project of organisatie voelt alsof ik mensen zwaar teleurstel omdat ze stiekem tot in lengte van dagen op mij hebben gerekend. Dat is misschien helemaal niet zo of de mensen snappen heel goed waarom ik een keuze moet maken, het blijft voor mij verdomd lastig. Ik bemoei me graag tegen dingen aan en ik vind heel veel leuk, afscheid nemen van een project omdat iets anders voor gaat (en het project dus nog niet af is) blijft voor mij een vervelend gedoe. Toch is het belangrijk om deze teleurstelling op tijd te communiceren zodat ik mensen niet op een cruciaal moment moet teleurstellen. Dat probeer ik mezelf nu voor te houden.
Voorkomen is stap drie
Geheel volgens het prototype van de ADHD’er kan ik vrij impulsief en vol enthousiasme me storten op nieuwe projecten. Dat lijkt me dan leuk, een goede ervaring en de tijd haal ik nog wel ergens vandaan. Dit gaat natuurlijk niet altijd zo soepel en optimistisch zoals ik dat van te voren bedenk. Nu ik me moet concentreren op een goedbetaalde freelance functie naast mijn veertigurige werkweek en ik een cursus ben begonnen die ik zeker moet gaan afmaken van mezelf, is het tijd om te gaan strepen. Niet voor eventjes, maar eigenlijk definitief. Natuurlijk is het leuk om als freelancer en vrijwilliger bezig te blijven, maar wanneer dat betekent dat de mensen die eigenlijk op nummero uno moeten staan achteraan kunnen aansluiten is het tijd voor actie. Ik heb besloten mijn eigen sites op een wat lager pitje te zetten en me voornamelijk met de online communicatie van ADHDvrouw bezig te houden. Als ik me daarop focus naast mijn werk, freelance werk en cursus, kan ik veel beter mijn tijd indelen om met de lieve mensen om mij heen wat af te spreken. Dat zullen mijn man, familie en beste vriendjes vast wel waarderen. Daar hou ik me nu maar even aan vast!
Geplaatst op ADHDvrouw
[:]
