Danitsja[:nl]Geplaatst op 5 februari 2013
Een succesvolle ADHD’er legt uit hoe je het moederschap overleefd
Moniek (51) is zestien jaar thuismoeder geweest voor drie dochters en heeft een succesvolle carrière opgestart als financieel medewerker bij een grote organisatie. Na een zoektocht voor haar jongste dochter die moeite had haar leven helemaal op de rit te krijgen kwam eind 2010 er eindelijk begrip voor een hoop ongrijpbare moeilijkheden. Niet alleen alle drie de dochters kregen de diagnose ADHD, tot haar eigen verbazing zij zelf ook.
De energieke en levenslustige moeder van drie volwassen dochters loopt al van jongs af aan tegen zaken op waarvan ze zelf al doorhad dat niet iedereen deze problemen ondervindt. Functioneren op school ging niet altijd vlekkeloos en het eeuwige eenzame gevoel gecombineerd met onzekerheid heeft haar jarenlang achtervolgd. “Je anders en minder voelen dan de rest dook al vrij jong bij mij op, dat heeft me jaren beïnvloed.” Hoe overleef je de opvoeding van drie kinderen terwijl het huis brandschoon moet zijn en je voldoende wil investeren in je relatie? Structuur blijkt het toverwoord.
Betrokken bij het gezin
Het huishouden van dit gezin is altijd al heel druk geweest. Moniek is continue bezig met het verzorgen van de kinderen, het huis schoon houden en zorgen dat het diner op tijd op tafel staat om met het hele gezin te kunnen eten. Alles staat in het teken van de kinderen en het gezin, de meiden mogen niks te kort komen. Vrienden moeten altijd over de vloer kunnen komen, maar dat moet dan wel volgens het stramien wat moeder in haar hoofd heeft. Op gezette tijden wordt er gepraat, het huis opgeruimd en om stipt tien voor zes uur wordt er gegeten.
Moniek is zeer veeleisend naar zichzelf als het gaat om een schoon en opgeruimd huis, de betrokkenheid bij haar kinderen en zorgen dat niemand iets te kort komt. Ook met hulpmoeder spelen op de basisschool is ze altijd erg actief geweest. “Ik heb er altijd moeite mee gehad wanneer ik een situatie niet in de hand had en er niet voor kon zorgen dat mijn kinderen niks tekort komen. Dat speelt nog steeds wel, ik vind het heel belangrijk dat mijn kinderen gelukkig zijn.” Met tomeloze inzet, energie en toewijding heeft dit vanaf haar eerste dag als moeder bovenaan het prioriteitenlijstje gestaan.
Structuur is het toverwoord
Structuur is de redding om het drukke gezinsleven aan te kunnen. Na een weinig succesvolle schoolcarrière besloot Moniek toch een opleiding af te willen ronden en is zichzelf allerlei trucjes gaan aanleren om het overzicht te behouden en zichzelf te blijven motiveren. Na het behalen van haar diploma en verliefd te worden op de toekomstige vader van haar kinderen werd het tijd om op andere vlakken structuur aan te gaan brengen. Volgens haar man begon dat met overcompensatie. “We moesten voornamelijk met het huishouden nog in een bepaald patroon komen. Moniek leek te gaan overcompenseren omdat de structuur nog ontbrak. Ik grapte regelmatig over dat de keuken een beurt heeft gehad, de badkamer een beurt heeft gehad en wanneer is het dan mijn beurt?”
Na de geboorte van haar oudste dochter was ze tijdelijk haar eigen stramien compleet kwijt. “Ik liep heen en weer van kind naar wasmachine en weer terug. Ik overzag het niet dus er gebeurde verder niks dan kind verzorgen en wassen draaien, er ging nog geen lapje over tafel.” Na enige tijd lukte het Moniek om zichzelf weer in een structuur te dwingen om zo het hoofd te bieden aan alle taken die als huismoeder op haar wachten. Een schoonmaakschema werd met militaire precisie opgesteld waar geen moment vanaf mag worden geweken. “Dat probeer ik mijn meiden ook altijd uit te leggen: er is maar een manier en dat is structuur. Wijk daar vanaf en je bent de draad kwijt.”
Diagnose ADHD
Toen in 2010 alle dames in het gezin de diagnose ADHD kregen vielen een hoop puzzelstukjes op hun plek. Toch heeft het weinig verschil gemaakt omdat Moniek zichzelf al zoveel trucjes had aangeleerd om alles onder controle te houden. “Ik had alles ingepland, zelfs tijd om te praten of spelen met de kinderen. Dat is hetgeen wat voor mij werkt en waarom toch alles op z’n pootjes terecht is gekomen. Ik vind het belangrijk om in goed contact te staan met mijn gezin en heb van jongs af aan veel met ze gepraat over hoe ze zich voelen en hoe hun dag is geweest. Al die momenten had ik in mijn hoofd al ingepland.” De diagnose zorgde voor begrip zowel naar zichzelf als naar haar kinderen. “Ik begreep ineens waarom mijn jongste moeite had met haar leven op de rit krijgen, waarom mijn middelste als kind zoveel moeite had op school en waarom mijn oudste zo verschrikkelijk rusteloos is. Daarnaast begreep ik ineens dat ik inderdaad anders ben, maar dat er dus niks aan te doen is.” Ook de stemmingswisselingen en de neiging tot depressieve buien bleek ineens logisch en werd zelfs grappig. Wanneer een van de dochters een ADHD-dipje heeft wordt er met humor naar gekeken. “Je vriendinnen Rita en Lin konden zeker vandaag niet?”
Moeder zijn met ADHD is hard werken, maar verre van onmogelijk. Haar man beaamt dat en geeft aan van de ADHD’ers geen last te hebben. “Er zijn elementen lastiger, maar niet onoverkomelijk. Het voordeel is dat ze overal structuur in aanbrengt en heel duidelijk kan aangeven wat er wanneer moet gebeuren. Ik zorg vervolgens dat wordt uitgevoerd wat er aan mij wordt gevraagd. Het moet alleen niet in een andere volgorde of op een andere manier gaan dan zij wil. Daar kan ik me dan niet zo druk om maken, doen we het toch op jouw manier.”
Begrip voor ADHD
De gouden regel voor ouders met ADHD is structuur aanbrengen en daar niet vanaf wijken, anders is het overzicht per direct verdwenen en gebeurd er niks meer. Een goede tip voor ouders van kinderen met ADHD is sowieso een van de ouders ook laten testen en proberen begrip te hebben voor de symptomen en beperking. Dat geldt ook voor partners, legt haar man uit: “Begrip hebben voor hoe de symptomen zich uiten en dat sommige dingen op een bepaalde manier moeten scheelt een hoop frustratie. Daarnaast is het geduld hebben om elkaar te begrijpen van belang. Moniek kan me soms vanuit het niets een vraag stellen en dan heb ik geen idee waar het over gaat dus dat vraag ik gewoon. Ik ga niet zeggen dat ze continue vergeet de context aan te geven, daar kan ze nou eenmaal niks aan doen. En na ruim dertig jaar samen ben ik wel wat gewend.”
Moniek is vooral trots als ze over haar gezin praat en hoe ze het samen hebben gered. “Achteraf had ik wat geduldiger willen zijn met mijn meiden in de puberteit, maar toch had ik niet zoveel anders willen doen. Ik ben trots op hoe we onze kinderen groot hebben gebracht en dat we zo’n hecht gezin zijn.”
Geplaatst op ADHDer.nl[:]
