Re-integreren, hoe doe je dat?

[:nl]Ineens is er een jaar voorbij en wordt het tijd om na te denken over re-integreren. Gelukkig ben ik op een punt waarop dat kan, nadenken over werk en weer mogen meedoen met de samenleving is niet meer puur fantasie. Ik begin me beter te voelen en het gevoel lijkt te beklijven. Omdat het herstel nog maar kort is, ben ik voorzichtig. Krijg ik een terugval, is dit een opleving, of gaat het nu echt beter met me? Ik heb geen antwoorden, maar toch ga ik voorzichtig stappen zetten om mettertijd te kunnen re-integreren. Zonder vaste baan om naar terug te keren is dat nog best een ingewikkeld verhaal.

Revalideren

De arts van het UWV zei in ons laatste gesprek dat revalidatie voor mij misschien wel een heel goede optie is. Dan kom ik terecht in een multidisciplinair team, wat zoveel betekent dat poppetjes met verschillende specialisaties zich met me gaan bemoeien, en kan breed worden gekeken wat we kunnen doen om mijn belastbaarheid te vergroten. Na een jaar steeds meer achteruit gaan ben ik wel toe aan vooruitgang en licht aan het einde van die eindeloze tunnel. Mijn zus die zo lief wat om mee te gaan met het gesprek kent de instantie waar de dokter het over heeft, zij heeft veel goede verhalen erover gehoord. Ik besluit het serieus in overweging te nemen, want of ik linksom of rechtsom beter ga worden boeit me niet zoveel. Als ik maar beter word!

Werken, maar wat dan?

Omdat ik vanuit een constructie met WW en freelance werk in de ziektewet terecht ben gekomen heb ik geen baan om naar terug te keren. Voor het congres heb ik af en aan werkzaamheden verricht, maar daarin ben ik volledig vrij mijn tijd en werkdruk zelf te verdelen. Dat is natuurlijk heel anders voor een structurele opdracht of een werkgever! Ik kan prima een freelance opdracht aannemen en daarmee aan de slag, maar dan mis ik nog steeds de structuur van het ergens op een bepaalde tijd moeten zijn en de samenwerking met collega’s. Heel eerlijk, ik denk dat ik me best nog kan ‘verstoppen’ als ik thuis een freelance klus oppak. Maar wat is dan een idee? Een baan voor weinig uren met minimale verantwoordelijkheden, vrijwilligerswerk, solliciteren en hopen dat ik snel opkrabbel? Ik heb het ei van Columbus nog niet gevonden.

Eerste stappen

De eerste stappen heb ik gezet, dus begin augustus kan ik met een goed verhaal de arts van het UWV updaten over mijn plannen. Een van de meest memorabele momenten is de eerste keer dat ik weer kon gaan hardlopen. Na mijn rondje zat ik thuis op de bank en liepen de tranen over mijn wangen. Wat een opluchting dat ik weer wat kan! Dit is het startpunt om aan de slag te durven gaan met revalideren en re-integreren.

Structuur

Ik ben aan de slag gegaan met een weekplanning om zo mijn werkzaamheden te verdelen en monitoren, ik sta bijna elke dag op een normale tijd op en ik heb een kennismakingsgesprek bij het dierenasiel om in de zomerperiode als vrijwilliger aan de slag te gaan. Ik heb heel eerlijk verteld wat er aan de hand is en voorgesteld om twee dagdelen per week tot en met eind augustus aan de slag te gaan. Dan heb ik de structuur en verantwoordelijkheid om daar op tijd te zijn en het gevraagde werk te doen, thuis kan ik de werkzaamheden voor het congres oppakken en hopelijk ben ik snel in staat om ook een freelance klus op te pakken.

Aan de slag

Om mezelf te pushen aan de slag te blijven heb ik een schrijfcursus besteld, daarmee kan ik in elk geval aan de slag zonder dat een ander last heeft als het even niet lukt. Daarnaast heb ik een afspraak met de huisarts staan om me door te verwijzen naar het revalidatiecentrum, na de afspraak bij het centrum weet ik hopelijk wat meer over dat traject en de verwachtingen daarbij. Als ik daar wat meer zicht op heb en ik blijf me oké voelen, dan wil ik werkelijk gaan rondkijken voor een baan van maximaal drie dagen per week.

Echt weer meedoen?

Dat laatste, een baan zoeken, is vooral heel spannend, want voor mijn gevoel ben ik er echt al heel lang uit. Aan de andere kant heb ik er ontzettend veel zin in om me weer nuttig te maken en mee te draaien. Ik ben nog niet waar ik moet zijn, maar het gaat eindelijk vooruit. Nu is de grote truc de balans te bewaren en niet door te slaan naar overdreven optimisme of irrationele behoudendheid. Daar kan hopelijk sporten en yoga een mooie rol vervullen, dan ben ik weer even in het nu en kan ik ervaren of het allemaal nog gaat zoals het moet gaan. Ik hoop dat ik de lessen van mijn coach en psycholoog in elk geval nog regelmatig voor de geest kan halen en zo iets meer gebalanceerd de wereld in kan stappen. Want thuis zitten met 24 graden en zon klinkt leuk, maar niet als je langs de zijlijn staat te trappelen om mee te doen met het spel. Hopelijk zijn mijn dagen op de bank bijna geteld![:]