Danitsja
Op bepaalde momenten realiseer ik me dat ik altijd een outsider ben geweest. Ik hoorde nooit ergens echt bij, als er plannen zijn nodig ik mensen uit maar sta ik nergens standaard op de bellijst en beweeg ik me met gemak in verschillende groepen omdat ik me nergens helemaal zal binden. Een op een kost me weinig moeite, maar groepen zijn niet mijn ding.
Wanneer ik online oude foto’s zie van vrienden vraag ik me weleens af waar de oude foto’s van mij zijn gebleven. Deze liggen waarschijnlijk enorm verspreid op zolderkamers en vergeten lades dwars door het land. Ik ben altijd overal, maar nooit ergens lang genoeg om te nestelen. Oude foto’s met vrienden zijn mede daardoor waarschijnlijk een uitzondering.
Ook als ik teleurgesteld word door een vriend of vriendin sta ik even stil bij waar ik ben geweest en aan wie ik me heb vastgehouden. Stuk voor stuk fantastische mensen waar ik al jaren een waardevolle vriendschap mee heb, maar een stabiele groep is niet te ontdekken. Nu ben ik niet op zoek naar een allesomvattende vriendengroep, daar word ik zelfs enorm zenuwachtig van, maar bepaalde groepstradities mis ik hierdoor wel. Met wie vier je Sinterklaas, Kerst, Koninginnedag of 5 mei? Met wie ga je naar concerten en festivals, of musea en het bos voor een lekkere wandeling? Ik kan hier geen eenduidend antwoord op geven.
Nou vind ik het heerlijk om mijn eigen plan te kunnen trekken en daarin me niet druk te maken of ik iemand zijn tenen raak, maar de warmte en het zorgeloze gevoel om sommige zaken echt met een groep te delen zie ik soms wel als een gemis. Zeker als blijkt dat andere mensen dit wel opbouwen met elkaar. Ben ik teveel een loner en outsider? Of is het geen keuze maken uiteindelijk ook een keuze geweest? Ik weet het niet, maar voorlopig blijkt dat als ik dingen wil ondernemen de bal bijna altijd bij mij ligt. Gelukkig ben ik initiatiefrijk genoeg om me niet te hoeven vervelen.
Naiad
Herkenbaar! En heel fijn om nu te weten dat dit een oorzaak heeft en niet direct aan mij ligt!
Heel herkenbaar, inclusief het hele fotoverhaal. Gelukkig heb ik inmiddels wel een heerlijk gezinnetje waar ik deel van mag uitmaken.
IK voel me heel vaak REMY van alleen op de wereld,vrienden ik heb ze altijd maar tijdelijk balen hoor maar zonder vrienden kan je ook leven.
Grinnn… klinkt heel bekend.
Gelukkig bestaat een grote groep vaak uit kleine groepjes en zijn er meer mensen in díe groep díe niet van groepen houden. Met een beetje mazzel pik je ze er zo uit.
Soms voel ik me een soort zwerver, die af en toe een lotgenoot tegenkomt die precies weet wat ik bedoel. Ooit heeft een van die mensen gezegd dat het er niet toe doet dat je elkaar soms maar een keer ontmoet, maar dat het om de kwaliteit van die ontmoeting gaat.
mm klinkt bekend