Emoties verwerken

“Ik voel het in mijn schouder, daar zeurt het” zeg ik. “Dat is verdriet.” zegt hij. “Dat klopt.” zeg ik zonder er over na te denken. Het klopt ook, daar zit verdriet. Het zeurt al tijden in mijn schouder, soms steekt het even de kop op en soms valt het mee. Ik weet instinctief dat het verdriet zich daar heeft vastgezet en ik weet helaas niet instinctief wat ik ermee moet. Na talloze oefeningen die ik braaf uitvoer, blijft de blokkade hardnekkig stand houden. ADHD en emoties, dat gaat niet altijd hand in hand.

Ik moet sterk zijn

Emoties tonen staat voor mij gelijk aan je kwetsbaarheid tonen waar een ander misbruik van kan maken. Dus ik moet sterk zijn van mezelf. Dat dit haaks staat op werkelijk sterk zijn, vergeet ik voor het gemak even. Op veel momenten voelt het voor mij niet goed om emoties toe te laten, maar dit op een later moment oproepen lukt me vaak niet. Daar moet ik rustig voor gaan zitten en daar is mijn ADHD-brein niet altijd voor in. Vandaar die zeurende schouder, want de emotie vindt wel een plek om te gaan zitten. Toch recht ik mijn rug en vind ik het vervelend dat mijn lijf pijn doet, terwijl dit een belangrijk signaal is om wat mee te doen. Die pijn zit er niet voor niks!

Ontspannen en toelaten

Één van de oefeningen die ik met de fysiotherapeut heb gedaan, was het strekken van de rug. Daar komt het pijntje om de hoek zetten: “Ik voel het in mijn schouder”. Bij een andere oefening merk ik dat emoties naar de oppervlakte komen, maar het zet niet door. Het ontspannen en strekken gaat goed, maar het toelaten van de gevoelens die erbij komen vind ik lastig. Nu is het lastig omdat ik met een ander ben, maar alleen vind ik het juist moeilijk om de gevoelens op te roepen. Het toelaten van diepe emoties is een uitdaging en ik heb nog niet helemaal gevonden wat werkt. Zelfs mijn drukke ADHD-hoofd weet de ontspanning te vinden, maar de emoties ervaren is een heel ander ding. Ondertussen zeurt mijn schouder lekker door, want het pijntje is nog niet adequaat aangepakt.

Oefenen, oefenen, oefenen

Via de fysiotherapeut en psycholoog heb ik verschillende manieren meegekregen om de emoties te bereiken. Ontspanningsoefeningen zoals rekken, yoga en meditatie zijn goede manieren om ‘onzichtbare’ emoties mee op te roepen. Soms komt er bij een yogales bij mij verdriet omhoog waarvan ik niet wist dat het er was, alleen stop ik dat snel weer weg. Het is nu de truc om het te laten zijn zodat ik het werkelijk kan verwerken. Emoties die ik van mezelf ken kan ik van me afschrijven in een blog of dagboek. Dat is iets waar ik vaker mee wil oefenen in de hoop dat ik makkelijker bij de emoties kan komen. Daarnaast is een emotionele film kijken (of boek, tv-programma, enzovoorts) een goede manier om emoties te ervaren zonder ze heel erg aan eigen ervaringen te koppelen. Leren huilen bij een film is wel een dingetje, want ook dat is in mijn beleving zwak. Ik probeer de emoties en tranen niet te sturen als ze opkomen en het gewoon te laten zijn, hoe moeilijk dat vaak ook is.

Emoties accepteren

Ik ben een sociaal, warm en invoelend mens. Bij uitstek ben ik een emotioneel iemand, dus mezelf ontzeggen emoties als verdriet en angst te voelen staat haaks op mijn persoonlijkheid. Ik kan uitbundig blij en gelukkig zijn (ADHD olé olé), waarom mag ik dan niet af en toe verdrietig zijn? Het is een kwestie van accepteren dat ik ook emoties heb die me kwetsbaar en klein laten voelen, maar dat maakt me niet kwetsbaar en klein. Door te oefenen met emoties oproepen en ervaren zal ik hopelijk steeds meer kunnen inzien dat ook de moeilijke emoties erbij horen. Dat dit me niet kwetsbaar en zwak maakt, maar juist sterk en gebalanceerd.