Danitsja
Na een weekje vakantie in eigen huis ben ik relaxed en voldaan. We hebben aardig wat klusjes van de to do-list kunnen afstrepen én tijd gehad om leuke dingen te doen. Ik had echt nooit kunnen verwachten dat zo’n weekje me zo goed zou bevallen. Sterker nog, ik zie nu ineens het gepensioneerde leven zitten! Maar het duurt natuurlijk niet lang voordat ik weer word geconfronteerd met een van mijn grote valkuilen. Plannen voor anderen kan ik heel goed, zelfs plannen voor mijn werk gaat me aardig af. Maar die sociale agenda van mij is een ramp. Op zondagmiddag durf ik het aan om een blik te werpen. De hele week zit weer vol…
“Moet ik dan maar mensen gaan strepen?”
De overvolle agenda en ik hebben al zo lang als ik me kan heugen een haat-liefdeverhouding. Ik hou van de gezelligheid die afspraken met vrienden me geven, de uitdaging die het werken als vrijwilliger voor een organisatie me geeft en de voldoening die het werken als freelancer mijn gewone baan laat verbleken. Ik hou er echt van. Maar aan de andere kant heb ik structureel te weinig tijd. Te weinig tijd voor het huishouden, klusjes die ik gedaan wil hebben, spontane afspraken met m’n echt goede vrienden en fijne familie, een romantisch avondje met de aanstaande en vooral een chronisch gebrek aan tijd voor mezelf. Ik heb nog boeken liggen die ik wil lezen, hobby’s waar ik niet aan toekom en zelfs ik wil wel eens met m’n luie kont op de bank zitten. Wanhopig vraag ik mezelf af “Moet ik dan maar mensen gaan strepen?”.
Combineren en me-time plannen
De grap aan het verhaal is dat ik heus wel weet dat ik bepaalde trucjes kan inzetten om mijn agenda wat minder enthousiast vol te laten lopen. Alleen die trucjes hou ik nooit zo lang vol. Vaak probeer ik meerdere mensen tegelijk te zien door gezamenlijk wat te gaan doen en tijd voor mezelf en mijn lief in de agenda te zetten. Maar wanneer er spontane dingen tussendoor komen of ik merk dat ik iemand toch al een tijdje niet heb gezien gaat er als eerst een dikke streep door de tijd voor mezelf. Daar moet ik toch echt een keer mee ophouden en wat meer waarde hechten aan mijn rust. Niet te ver vooruit plannen lijkt me wel aardig te helpen, al kom ik daar ook niet altijd onderuit.
Ambitie en keuzes
Het lastige is dat ik ambitieus ben en veel dingen leuk vind om mijn tijd aan te besteden. Daardoor ben ik veel aan het werk, maar ben ik ook gedwongen om mijn krachten te verdelen omdat ik zoveel interesses heb. Hierbij ligt de teleurstelling op de loer. Als je jezelf zoveel doelen stelt, kan je onmogelijk tevreden zijn want je gaat ze nooit allemaal halen. Als soort van laatste redmiddel haal ik deze week maar weer de gevreesde prioriteitenlijst uit de kast. Wie en wat zijn mijn prioriteiten op dit moment en hoe ga ik daarmee om? De rest zou dan bijzaak moeten zijn, ik ben benieuwd hoe lang ik dat ga volhouden.
Naiad