Danitsja
De combinatie vergeetachtigheid en snel afgeleid zijn zorgt voor onhandige maar soms ook hilarische situaties. Hoe vaak ik mezelf hardop afvraag ‘waar was ik ook alweer mee bezig?’ is niet te tellen. Wanneer iemand wat tegen me zegt, ik iets in mijn ooghoek zie bewegen, gebeld word of er een gedachte door mijn hoofd schiet ben ik er helemaal uit. Dan moet ik me bewust weer terug brengen naar het punt, mentaal en soms ook fysiek, van waar ik was om te weten waar ik mee bezig was.
Thuis en op mijn werk kan dat soms voor hele vreemde gesprekken zorgen. Van de hak op de tak springen of een gesprek beginnen zonder enige context zijn eerder regel dan uitzondering. Op mijn werk ben ik regelmatig bezig met intensieve maar redelijk saaie aanpassingen in een grote database. Wanneer er een mail binnenkomt of er een herinnering in Outlook omhoog popt ben ik direct afgeleid. Er gebeurd iets en daar moet ik op reageren. Om er daarna achter te komen waar ik ben gebleven in de database is nog enigszins haalbaar omdat ik op lijstjes nauwkeurig bij houd wat ik wel en niet heb gedaan.
Maar zeker in de sociale omgeving word ik met regelmaat vreemd aangekeken. ‘Hoor je wel wat ik zei?’ ‘Ben je er nog?’ Of de klassieker ‘wil je de tv uitzetten?’ wanneer ik iemand aan de telefoon heb. Met mensen in mijn omgeving die ook ADHD of ADD hebben kan ik heel goed gesprekken voeren, of juist helemaal niet. Gelukkig gaan we vaak gelijkmatig van hak naar tak, maar als mijn gesprekspartner op een andere manier honderd stappen vooruit denkt dan ik begrijpen we er helemaal niks meer van. Een mooi voorbeeld was de discussie over de keukenmuur, gaan we verven of behangen? Ik dacht aan alle stappen die gezet moesten worden om de muur te kunnen behangen (welk behang, auto regelen om naar de bouwmarkt te gaan, stukadoor inhuren, kostenplaatje) terwijl mijn gesprekspartner dacht aan de ruimte ‘keuken’ en wat er in de andere ruimtes nog moest gebeuren. Het resultaat was een onbegrijpelijk mengsel van twee monologen zonder publiek. Ondanks dat hebben we wel samen kunnen besluiten een stukadoor te regelen, behang apart te houden en een plan te maken om de keuken te behangen. We komen er wel.
Naiad
Wat leuk om te lezen dat een totale vreemde precies kan verwoorden wat mij dagelijks overkomt. Een feest van herkenning waardoor ik weer een hoop kan relativeren. Ik zet inmiddels zelf de tv uit als ik me moet concentreren op een gesprek.
Hoi Riet,
Bedankt voor je commentaar. Het is inderdaad lastig om in de wirwar van gedachten een bepaalde logica aan te brengen. Ik ben fan van lijstjes maken, zo weet ik me nog enigzins te herinneren wat er precies allemaal is gezegd!
Groetjes Naiad
Zo herkenbaar :).
De af en toe verwarrende gesprekkenvind ik niet zo’n probleem.
Het grootste probleem vind ik dat ik in de zorg werk en mijn werk moet rapporteren. Ik weet vaak na een therapie totaal niet meer wie wat gezegd heeft, omdat ik daarna weer met iets anders bezig ga. 😀