Diagnose, en dan?

Een van de belangrijkste vragen die ik mezelf heb moeten stellen toen ik het vermoeden had een ADHD’er te zijn, is wat te doen als je een diagnose hebt? Wat als er niks uitkomt, een second opinion of me er bij neerleggen? En als er wel wat uitkomt? Medicatie, therapie, dieet of helemaal niks?

Tijdens heb proces, wat bijna anderhalf jaar heeft geduurd, heb ik er nog regelmatig over nagedacht en op bepaalde punten mijn mening bijgesteld. In eerste instantie werd ik niet gezien als ADHD’er omdat ik niet in het profiel pas. Tegen de tijd dat ik de diagnose kreeg had ik me al aardig in de stof verdiept en was ik overtuigd van het tegendeel. Toen ben ik voor een second opinion gegaan en heb me wederom moeten afvragen waarom en wat ik er mee zou doen als ik een diagnose zou krijgen. Toch is het belangrijk om de zoektocht te starten met deze vraag constant in het achterhoofd. Een diagnose, en dan?
In eerste instantie wilde ik voornamelijk weten of er iets anders aan mij is wat vastgesteld kan worden. Ik heb er al een tijdje vrede mee dat ik iets anders in elkaar steek dan veel andere mensen en dat als gek, positief en negatief, wordt ervaren. Maar toch helpt het om te weten waar het vandaan komt. Hoe meer ik op internet struinde op zoek naar informatie, hoe meer ik inzag dat alleen een diagnose voor mij de truc niet zou doen. Therapie ben ik niet zo’n fan van, zeker omdat ik prima functioneer en niet pas in een therapiegroep met mensen die veel last hebben van ADHD of ADD. Voor een dieet heb ik enorm veel motivatie, maar dat duurt nooit veel langer dan een week. Dan hou je momenteel dus medicatie over.

Elke dag chemische troep in m’n lijf stoppen leek me geen prettig idee. Wordt je daar afhankelijk van, krijg je geen vreemde bijwerkingen en wat zijn de effecten op lange termijn? Maar aan de andere kant was ik ook wel erg benieuwd wat het zou kunnen doen. Deze twijfel heeft me tot het besluit geleid om Ritalin te gaan proberen. Eerst een lage dosering tweemaal per dag en kijken of dat voldoende is of niet. Er ging helaas geen wereld voor me open, dat hebben maar weinig mensen, maar ik merk wel degelijk verschil! Mijn omgeving zal er niet zo gek veel van meekrijgen behalve dat ik weer begin te ratelen en last heb van ‘holtorren’ wanneer de pillen zijn uitgewerkt. Voor mezelf is het verschil wel duidelijk, zeker op m’n werk. Ik kan me veel makkelijker motiveren klusjes te doen die me minder interesseren en een langere periode mijn concentratie vasthouden. Daarnaast ben ik wat minder vergeetachtig. Het zijn kleine verschillen maar het maakt mijn leven wel een heel stuk makkelijker.

Ondertussen gebruik ik zo’n twee maanden Ritalin en begin te merken dat mijn lijf eraan went. Waarschijnlijk zal de dosering iets moeten worden opgeschroeft en kan ik na een paar maanden besluiten wel of niet door te gaan met de medicatie. Omdat ik geen last van bijwerkingen heb en de verhalen over eventuele effecten op lange termijn heel wisselend zijn neig ik naar voorlopig doorgaan met Ritalin. Omdat het m’n leven makkelijker en beheersbaarder maakt en ik af en toe de mogelijkheid heb om echt even tot rust te komen. En dat is eigenlijk ook wel heel erg lekker!

Naiad