Danitsja
Daar ging ik, met m’n goede voornemens. Via een vriendin heb ik een paar interessante artikelen doorgestuurd gekregen die ik kan gebruiken als inspiratie voor een blog. Daar word ik ontzettend blij van. Natuurlijk kijk ik er wel een beetje tegenop, drie wetenschappelijke artikelen doorworstelen van tientallen pagina’s is geen peanuts. Ik heb mijn wetenschappelijke diploma zo’n zes jaar enthousiast laten verstoffen, dus ik zal de kennis weer even op moeten lepelen. Vol vertrouwen plande ik dit artikel voor mezelf in, maar het leven ging met mijn agenda aan de haal en ik ben er nog niet aan toegekomen. Aangezien er elke week op woensdag een blogje op de site wordt gepost begint de tijd te dringen. De minuten tikken veel te snel weg en ik ben blanco.
Teveel aan m’n hoofd
Dat ik even blanco ben is niet zo heel raar. Ik heb momenteel heel veel aan m’n hoofd. Natuurlijk heb ik werk, projecten, huishouden, sociaal leven, familie, relatie, bruiloft te plannen en vrijwilligerswerk, maar dat heb ik altijd al lopen en dat gaat prima. Gooi bovenop die stapel taken nog wat langdurige emotionele stress en de rek is eruit. Ik ben een beetje op, klaar, ik wil m’n hoofd leegmaken en alleen maar met leuke dingen bezig zijn. Niet nadenken, geen verplichtingen en bij voorkeur met het zonnetje op m’n bol van een koud drankje genieten. Even helemaal niks om me druk om te maken. Maar ja, zo zit ik natuurlijk niet in elkaar.
Klussen schuiven in de agenda
Nou kan ik heel boos en teleurgesteld gaan zijn op mezelf en dat ik niet de planning heb weten te volgen die ik mezelf heb opgelegd, maar dat heeft niet zoveel zin. In plaats daarvan ram ik dit blogje eruit zonder echt op te letten waar ik heen ga met mijn verhaal. Misschien is het warrig, misschien ook niet. Ik kan in elk geval weer een vinkje op m’n lijst zetten en me voornemen om volgende week aan de slag te gaan met de eerder genoemde artikelen. Het heeft weinig nut om mezelf nu te gaan pushen terwijl de kracht en motivatie ontbreken. M’n agenda staat vol genoeg om mezelf voor te houden dat ik nuttig bezig ben, volgende week kijken we wel weer verder. Het blog over de artikelen schuift op in de agenda en misschien schuif ik wat andere afspraken ook wel door. De zon schijnt toch pas zaterdag, dus even lekker cocoonen kan geen kwaad.
ADHD-hoofd staat niet stil
Natuurlijk staat mijn hoofd nooit stil en blijf ik nadenken en piekeren. Maar ik kan mezelf wel de ruimte geven om even soort van pas op de plaats te doen. Uiteraard slaat emotionele stress op mijn toch al belabberde slaapritme, dus de vermoeidheid raast enthousiast door m’n lijf. Door te praten, grenzen te stellen en te luisteren naar mijn lichaam hoop ik dit verdoofde gevoel snel kwijt te raken. Waarschijnlijk ziet de wereld er morgen weer heel anders uit, gisteren zag de wereld er ook anders uit en reageerde ik ook heel anders op mijn emoties. Toch jammer dat ik precies vandaag die zelfbedachte deadline heb staan. Maar ach, ook dat houd me op de been!
Naiad