Als ik moe ben, ga ik meer doen

Al twee hele dagen heb ik achter de rug bij mijn nieuwe werkgever en ik loop in de plaatselijke supermarkt om wat laatste boodschappen voor het avondeten te halen. Ik vlieg door de winkel heen en been met grote stappen van het ene schap naar het andere. Wanneer ik buiten in sneltreinvaart richting huis loop, merk ik wat er gaande is. Ik ben bekaf en ga daarom een tandje sneller. Waarom ga ik juist meer doen als ik moe ben?

Houvast van lijstjes

Al zo lang ik me kan herinneren bieden lijstjes houvast. Ik schrijf alles op zodat ik het niet kan vergeten, zodat ik overzicht heb en het fijne gevoel van een taak afstrepen kan garanderen. Lijstjes kunnen heel handig zijn, zeker voor warhoofderige types zoals ik. Juist om de natuurlijke chaos in mijn hoofd aan te kunnen, ben ik heel gestructureerd. Het grote nadeel is dat deze lijstjes vaak hun doel voorbij schieten. Als er zes dingen op het lijstje staan die ik moet doen, zal ik niet rusten totdat ik alle zes de dingen heb kunnen afvinken. Zonder enorm, verschrikkelijk, gigantisch goede reden wordt een item niet zomaar naar een ander moment verhuisd. De rush om alles af te vinken krijgt de overhand en hoe moe ik ook ben, het lijstje zal worden afgevinkt.

Moeheid versus ADHD-symptomen

Het is geen hogere wiskunde, of psychologie, om te bedenken dat als je moe bent je meer last kan hebben van ADHD-symptomen. Maar ja, dat klinkt relatief onschuldig. Bij mij is de vermoeidheid een katalysator om de ADHD-symptomen die ik normaal redelijk in de hand heb, volledig de vrije loop te laten gaan. Zo vlieg ik dus langs alle schappen in de supermarkt, ga ik met een Road Runner-tempo richting huis, beantwoord ik mijn mails, pas ik de blogplanning aan, schrijf ik een blog en wil ik eigenlijk nog een tekst van een gastblogger redigeren. Dat terwijl ik doodop ben na mijn tweede dag op mijn nieuwe werk!

Waarom? De vermoeidheid drijft mijn drive, de drive om alles af te vinken en steeds meer taken op me te nemen om die rush van het afvinken te ervaren. Vermoeid krijg ik meer behoefte aan een adrenaline rush, hoe klein ook. Dus hier zit ik weer, achter mijn laptop, terwijl ik lekker op de bank moet hangen en op tijd naar bed na twee intensieve dagen.

Valkuilen

Vermoeidheid is een valkuil die ik nooit helemaal kan vermijden. Het lastige is dat vele andere valkuilen gigantisch worden wanneer ik moe ben. De behoefte aan adrenaline, het onvermogen om stil te zitten, niet kunnen ontspannen, chaos in het hoofd en me blind staren op wat ik kan controleren zijn valkuilen die de kop opsteken als ik moe ben. Ik weet dit, maar ik zie het niet altijd op tijd aankomen. Vandaag realiseerde ik het me voor het avondeten, nu is het ruim twee uur later als ik achter mijn laptop zit een blog te typen (want beloofd, want niet willen stil zitten, want …).

Oplossingen

Hoe kan ik daar nou beter mee omgaan? Voor een deel accepteren. Sommige dingen moeten nou eenmaal uit mijn systeem. De taken die ik nu heb gedaan stonden als tabjes op een browser open in mijn hoofd, dat kost energie en geheugen. Voor een deel is het ook op tijd mezelf een schop onder mijn kont geven. De RSI-app die elk uur een waarschuwing geeft dat ik pauze moet houden is een fijne stok achter de deur. Een omgeving die een oogje in het zeil houdt is ook prettig. Zorgen voor ontspanning die ik prettig vind is misschien nog wel de beste oplossing. Nu heb ik de meeste vinkjes kunnen zetten en kan ik tevreden relaxen (dat mag ik namelijk pas als ik eerst wat nuttigs heb gedaan lekker gezond). Het relaxen kan ik met een leuk televisieprogramma en mijn nieuwe bullet journal (nieuwe hobby, zo leuk!), dan houd ik mezelf voldoende bezig zonder mezelf verder uit te putten. Hopelijk kan ik er morgen weer tegenaan!